Hitch-22 | pagina’s 204 t/m 329
Christopher Hitchens
Hitchens schrijft in de losse hoofdstukken van dit boek telkens over iemand die belangrijk was in zijn leven, en weeft daarbij dan het verloop van zijn eigen biografie in dat verhaal. Maar halverwege de memoires wordt dat stramien losgelaten.
Als eenmaal is uitgelegd hoe hij in de VS terechtkwam, wat hem aantrok in het land, en hoe hij daar gedijde, breekt het autobiografische lijntje af. In dezelfde pagina’s waarin hij nog dertig moet worden, gaat het dan ineens ook om zijn beëdiging tot Amerikaanse staatsburger, slechts enkele jaren geleden. Een nationaliteitsverandering die moest, omdat 9/11 hem alles had duidelijk gemaakt.
Deze week gebeurde overigens iets opvallends, dat vooral benadrukt hoe zeer Hitchens een patriot geworden is.
Noam Chomsky publiceerde een stuk waarin hij vragen stelde bij de status die aan Osama Bin Laden is toegedacht als meesterbrein van alle Islamistische terrorisme — waarmee diens standrechterlijke executie dus allereerst een propagandastunt wordt. Christopher Hitchens reageerde furieus op deze woorden. Hij hoont dan de veronderstelling weg dat we niet met zekerheid zouden weten wie de aanslagen heeft gepland.
Maar, wat schreef Hitchens zelf, op 13 september in 2001? Dan noemt hij Osama Bin Laden wel, maar dat is vooral omdat de VS dan al jaren jacht maakt op de man. Verder is ook hij dan erg voorzichtig met het wijzen naar de schuldigen. Want, wie wijst er eigenlijk waarom schuldigen aan?
One day into the post-World Trade Centre era, and the question “how” is still taking precedence over the question “why”. At the presidential level, the two questions appear to be either crudely synthesised or plain confused, since George Bush has taken to describing the mass murder in New York and Washington DC as “not just an act of terrorism but an act of war”. This strongly implies that he knows who is responsible; an assumption for which he doesn’t care to make known the evidence. […]
Het is begrijpelijk dat mensen van mening veranderen; dat doet de leeftijd, dat komt met het consumeren van telkens meer kennis. Alleen lijkt het me niet iets om vervolgens te verbloemen.
Maar van Hitchens’ opinies neem ik al zeker vijftien met regelmaat kennis. Daardoor kan ik ook zien dat hij met regelmaat plooien gladstrijkt. En het blijft merkwaardig om een autobiografie te lezen waarvan de verteller niet helemaal te vertrouwen is.
Normaal is dat een kunstgreep die alleen romanschrijvers toepassen, en waar lezers makkelijk een hekel aan hebben.
[ lees al mijn gedachten over de autobiografie Hitch-22 hier ]
[x]#8726 fan vrijdag 13 mei 2011 @ 08:00:00
