Hitch-22 | pagina’s iv t/m 92
Christopher Hitchens
De praktijk in Engelstalige landen, maar ook in Duitsland, om een boek eerst in hardback uit te brengen, en pas veel later als goedkope paperback, heeft soms opvallende gevolgen.
Toen Christopher Hitchens [1949 ]zijn memoires schreef, en uitbracht, was hij nog een man met een leven voor zich. Dat gegeven alleen al riep de vraag op waarom hij op dat moment per se wilde terugblikken. Daarop werd er slokdarmkanker ontdekt, en kon geen dokter hem meer garanderen dat hij zijn verjaardag nog eens zou meemaken.
Hitchens was al door enkele crises gegaan toen hij het nieuwe voorwoord schreef, van de paperback die ik lees. Het was hem opgevallen hoe zeer hij, ongeweten, in de eerste hoofdstukken bezig was geweest met leven en dood, meldde hij daarbij.
Ik las iets anders.
Op haast een kwart van het boek ben ik in Hitchens’ tijd aan de universiteit beland. Tot dan is het boek in zekere zin als de meeste autobiografieën. De meeste mensen hebben een vader, maar kennen die nooit goed genoeg. Hitchens had zelfs een moeder. Maar dat deze verzwegen had dat ze Joods was, en dat ze zelfmoord pleegde in 1973, was me al uit andere stukken van de schrijver bekend.
Dan is er nog school, in zo’n jeugd. Waaraan ook de Britse clichés opvielen, in het geval van Hitchens — want op kostschool gedaan door ouders die hem wat sociale strata wilden laten stijgen.
Heel uniek, of eigen, was het allemaal nog niet. De beloofde onthullingen moeten nog komen.
Hoogstens ben ik, na dat het telkens niet lukte, eindelijk gewend geraakt aan het ritme van Hitchens lange zinnen. En verder was er af en toe een wat viezige zelffelicitatie als Christopher Hitchens meldde door dezelfde schrijvers of boeken beïnvloed bleek te zijn als ik.
[ lees al mijn gedachten over de autobiografie Hitch-22 hier ]
[x]#8666 fan vrijdag 29 april 2011 @ 08:00:00
