Mein Jahr in der Niemandsbucht | t/m 258
Peter Handke
Het tweede boekdeel van deze roman gelijkt het eerste. En toch ook helemaal niet. Het verhaal is wel precies hetzelfde. Man, die niet helemaal toevallig schrijver is, maakt een moeilijke periode in zijn leven door, en beseft nog net dat het anders moet.
Belangrijk verschil tussen de beide eerste boekdelen is alleen dat het eerste dit probleem omsingelt, en dat het tweede alles wel rechtstreeks beschouwt — voor zo ver beschouwingen ooit rechtstreeks kunnen zijn.
Dus blijft het onmogelijk om samen te vatten wat er plaatsvindt. Er vindt nu eenmaal niets direct plaats. Alles wordt terugkijkend beschreven. Zelfs als de man gaat wandelen, in het bos, gaat de tekst over zijn gedachten over dat wandelen. En dat levert dan observaties op als de bossen zo dicht bij Parijs niet echt te herkennen zijn als bos. Zo staan er meestal huizen voor.
Ook reist hij op andere plaatsen rond, onder meer in zijn geboortestreek Tirol.
En tegelijk verveelt het boek nog geen tel, waardoor dat ik zeker nog niet geneigd ben het leestempo te verhogen. Mein Jahr in der Niemandsbucht is een gebouw aan taal. Onopvallende taal. Een taal die zich in elk geval niet opdringt om te laten zien hoe slim de schrijver is. Wat Handke wel lukt, is iets oproepen dat een leesroes wordt.
Misschien dat de roman dus niet meer is dan een hypnotische truc om verder alle benul bij de lezer uit te schakelen. Maar dan nog…
[ lees mijn ervaringen met Mein Jahr in der Niemandsbucht hier ]
[x]#8478 fan zaterdag 26 maart 2011 @ 08:00:00
