Overwegingen | 1122
Kritiek op de media hebben, is best. Zolang je maar niet voor de media werkt;
De aanmerkingen van buitenstaanders worden namelijk gewoon genegeerd;
Maar kritische vakbroeders moeten hun plaats weten. Anders zijn er altijd wel vrijwilligers om hen op hun plaats te zetten;
En zo blijft een toch heel nuttige discussie almaar uit;
Vorige week kwam het boekje Je hebt het niet van mij, maar… uit, van Joris Luyendijk;
Ik schreef daar donderdag over, op boeklog. Waarbij mijn voornaamste conclusie in de eerste alinea’s staat;
Als ook Luyendijk constateert dat de Haagse politiek niet vreselijk belangrijk is, waarom covert de journalistiek dan toch alleen maar altijd die Haagse politiek?
Vandaag reageerde Hans Laroes, de hoofdredacteur van het Journaal, in een briesend stuk op Luyendijk’s veldwerk;
Mooiste aan dat betoog is nog wel dat Laroes zichzelf gelijkstelt aan een Woodward & Bernstein;
Terwijl het Journaal, waarvoor dagelijks honderden journalisten werken, toch nooit enige scoop van formaat had;
Ad van Liempt, die de geschiedenis van het Journaal onderzocht toen het vijftig jaar bestond, kon slechts éen saillant feit vinden;
Eén keer in die halve eeuw was er een minister afgetreden, om iets dat het Journaal aan het rollen had gebracht;
En Woodward & Bernstein zijn de schaamlap voor de hele journalistiek;
Al bijna veertig jaar lang inmiddels;
Terwijl het stom toeval was dat zij tijd hadden om te onderzoeken wat er speelde bij die inbraak in het Watergate-gebouw;
En dit enkel omdat ze gedegradeerd waren naar de stadsredactie — de politieke redactie zag er geen verhaal in;
Zou Laroes dus Woodward & Bernstein willen zijn, dan moet hij zichzelf toch eerst degraderen;
En terwijl op dit moment de euro op allerlei manieren ondergraven wordt, moet ik mijn informatie daarover toch echt in buitenland halen;
[x]#7990 fan maandag 22 november 2010 @ 16:07:54
