Flat Earth News
In mijn boeklogje van vandaag refereer ik in algemene zin aan Joris Luyendijk, terwijl andere media dezer dagen nogal wat aandacht hebben voor een boek dat tegen inmiddels hem werd geschreven. In de marge daar weer van signaleert Arnold Karskens dat Luyendijk bang is geworden. En toch is dat gekrakeel onder journalisten oninteressant.
Elke verslaggever meent maar tegen de fnuikende trends van het vak in te gaan, en zelf wel een hoge standaard aan werk te bieden.
Tuurlijk.
Goed, deze waan gun ik de journalisten ook wel. Zulk leuk werk doen ze meestal niet. Dat zij zich desondanks uitverkoren weten, helpt vast om dat door anderen gestuurde rotleven vol te houden. Hup, jongens, dus maar. Zet hem op.
De zelfwaan verklaart alleen niet waarom zelfs in de couranten zo zelden iets staat dat me werkelijk interesseert. Of waarom de Nederlandse pers zo abominabel slecht volgt wat er in Brussel besloten wordt. Om maar eens twee grieven te noemen die ik heb.
Interessanter is wat TV-criticus Hans Beerenkamp signaleerde, door simpelweg te turven wie er het vaakst verschenen in de min of meer serieuze talkshows op de publieke omroep.
Dat blijken vooral politici te zijn, van minstens 40 jaar en ouder. Mannen bovendien. Alhoewel mevrouw Verdonk de ranglijst aanvoert.
Buiten de politici komen vooral beschouwers aan het woord. Journalisten, programmamakers, en een handvol deskundigen. Allen bekend van TV, omdat ze snappen hoe het medium werkt, en meebuigen.
Pas wanneer slecht in de mal van praatprogramma en actualiteitenrubriek passende, originele persoonlijkheden bij uitzondering in beeld verschijnen, valt op hoe weinig verfrissend de rest van het peloton is. Deze week waren Herman Stevens (consul van Birma) en D. Hooijer (winnaar van de Libris Literatuurprijs) mooie voorbeelden van afwijkingen van de norm. Zij gaven korzelige, weinig meegaande antwoorden en bleven helemaal zichzelf. Ook blijkt dan uit de verwarring van hun interviewers hoe groot de gewenning is aan de gebruikelijke leveranciers van kant-en-klare soundbites.
Andere, dodelijke constatering van Beerenkamp:
Wat vooral ontbreekt zijn de originele denkers, de creatieve geesten, de eigenheimers, intellectuelen en non-conformisten. Ze laten zich vermoedelijk deels afschrikken door de onmogelijkheid om in het formaat van een snelle dagelijkse nieuwsrubriek een betoog tot een goed einde te brengen. De televisie denkt dat de kijker korte, flitsende interacties wil, met een ondervrager die de touwtjes strak in handen probeert te houden. Het is de vraag of dat waar is; in ieder geval worden we op die voorkeur afgericht.
En dat is nu net wat ik vrijwel al die journalisten en buitenlandcorrespondenten ook verwijt. Zij helpen tezamen een ernstig versimpeld wereldbeeld in stand te houden dat helemaal niet zo bestaat.
Nederlandse politici zijn volkomen oninteressant, omdat ze geen bewegingsvrijheid hebben. De belangrijkste beslissingen worden elders genomen. In Washington, of Brussel, of in die vieze schimmel aan adviesraden en andere oncontrontroleerbare instituten om Den Haag.
En deze maanden worden de Amerikaanse presidentsverkiezingen belangrijk gemaakt, terwijl welke nieuwe president ook amper verschil zal kunnen maken met de huidige. Hoogstens mag je hopen dat de volgende niet Iran gaat binnenvallen om de olie daar.
Maar zo kakelt het maar door. Zo kakelt het maar door.
[x]#3592 fan zondag 11 mei 2008 @ 21:39:25
