Oneindige jool | pagina’s 284 — 358
David Foster Wallace
Tobias Wolff’s uitspraak over de verschillen tussen een roman en een verhaal illustreerde voor mij perfect wat er mankeert aan Infinite Jest. Dat is alleen door de lengte al geen boek om in éen keer uit te lezen; zelfs de beste lezers houden geen duizend pagina’s lang dezelfde concentratie vol. Het boek eist daarmee stops, en nieuwe start bij de volgende keer.
Dus wordt het van de weeromstuit mogelijk passages op te nemen die weinig te maken hebben met de hoofdlijn van het boek; omdat ook die gelezen zullen worden. Vulling. En Wallace voelde zich regelmatig geroepen behoorlijk experimentele passages op te nemen.
Daarom las ik deze week een krankzinnig hoofdstuk waarin de tactiek van een tennispartij gemixt werd met de mogelijkheden van divers wapentuig, om een spel uit te leggen.
In the game, Combatants’ 5-megaton warheads can be launched only be hand-held tennis racquets. [324]
Een passage die vervolgens al snel ontspoort in een onleesbare brij aan acroniemen en droge militaire taal.
Knap van de schrijver, zullen diens fans vinden. Knap vervelend voor de lezer.
Het enige interessante wat deze week opleverde aan tekst, was een verdere kennismaking met de naaste familie van Hal Incandenza. Alleen zijn diens broers op hun manier allemaal freaks.
Enfin, over twee weken zou me toch eindelijk meer duidelijk moeten worden over wat de hoofdlijnen zijn van Infinite Jest. Ik kan niet wachten. Het gevoel bij het lezen is me nu wat te veel een puzzel van duizenden stukjes te moeten leggen zonder voorbeeld, of stukjes die duidelijk de rand afkaderen.
[de hele reeks gewijd aan de Infinite Summer staat hier]
[x]#6079 fan vrijdag 24 juli 2009 @ 11:27:37
© eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden
2 kommentaren
eamelje.net op 31 augustus 2009 @ 11:18:13
Mijn probleem met deze passage — net als zo vele andere bij Wallace — dat de prettige schok van de eerste kennismaking, en alle positieve emotie die daarbij hoort, al gauw plaats maakt voor berusting, en vervolgens verveling. Hij wist zich veel te zelden te beperken in dit boek.
En als ik daar enkele dagen later dan over schrijf, is die vermoeidheid over het idee beter blijven hangen, dan het besef even een goed idee te hebben gezien.
zement op 31 augustus 2009 @ 11:11:45
Meen je echt dat je het Eschaton-stuk niet goed vond? Zo’n spannend, hilarisch en intrieste passage had ik voorheen nog nergens gelezen.