Oneindige jool | pagina’s 063 — 137
David Foster Wallace
Deze roman is fragmentarisch bedoeld, want zo gepland door de auteur. Delen weerspiegelen het geheel, en omgekeerd. De structuur achter dit alles wordt mogelijk pas duidelijk over de helft; na vijfhonderd pagina’s; ofwel na nog minstens een maand doorlezen in dit gezapige tempo. Zo heb ik inmiddels ervaren, in een voorzichtige poging toch wat om Infinite Jest heen te lezen. De grote status van dit boek werd me iets te onbegrijpelijk.
Religies hebben dit vaker, dat gelovigen het lijden bagatelliseren, omdat er ooit verlossing komt.
Dit radio-interview met David Foster Wallace had nut om meer van de opzet te begrijpen van Infinite Jest, zonder dat het al te veel weg gaf over de inhoud.
Maar mijn oordeel, gebaseerd op amper 12% van diezelfde inhoud, is al wel dat Wallace nooit mijn favoriete schrijver zal worden. Zelfs de fragmenten die ik met interesse doorlees, vind ik niet heel bijzonder. En voor een boek dat zich op een tennisacademie lijkt af te spelen, wordt er wel erg weinig in gesport.
Veel fragmenten gaan over drugs, en drugsgebruik, of de gevolgen daarvan. Andere staan vol met pseudo-gewichtig imponeergebazel. En slechts zo af en toe doet Wallace gewoon.
En voor een boek dat ook geklasseerd wordt als een humoristisch meesterwerk viel er tot nu toe wel erg weinig te lachen. Ja, bedrijven kunnen voor geld de naam van het jaar bepalen, en alles speelde zich tot nu toe af in het jaar van de Depend volwassenenluier.
Wat een lol…
[de hele reeks gewijd aan de Infinite Summer staat hier]
[x]#6024 fan vrijdag 3 juli 2009 @ 12:16:26
