Cirkus Knie ii
De enige keer in mijn volwassen leven dat ik ben flauwgevallen, was na een zware knie-operatie. Toen het gips eindelijk van mijn been werd gezaagd en ik mocht gaan staan. Alleen al de angst dat de knie mijn gewicht misschien niet meer zou kunnen dragen, bleek genoeg om alles even op zwart te zetten.
Maar ach, het komt vaker voor.
Orthopeden doen blijkbaar graag een hele ochtend dezelfde operaties. Dan worden her en der wat amateurvoetballers en andere knieklanten opgetrommeld, en hup de zalen liggen binnen een paar uur vol met patiënten die allemaal hetzelfde hebben.
En veel vallen flauw als het gips er eindelijk af mag. Vooral de mannen.
Het is toch een vreemd lichaamsdeel, die knie. Krijg er eens iets aan en merk ineens hoe veel meters er normaal per dag gedachtenloos lopend worden afgelegd. Zelfs door iemand met zittend werk. Maar met een onwillige kniescharnier wordt het plotseling bijna onmogelijk uit zittende houding op te staan.
Dezer dagen is er behoorlijk aan mijn linkerknie geknoeid, zonder dat het al tot een nieuwe operatie kwam. Zo werd er licht radioactieve contrastvloeistof ingespoten voor de fijne details in een scan. Zoiets voelt alsof er een stevig tourniquet rond het gewricht wordt aangetrokken, terwijl alles op het oog normaal lijkt. En dat is iedere keer weer beangstigend.
Ik heb dan ook meer last overgehouden van de onderzoeken de afgelopen week dan de eigenlijke slijtage in het gewricht. En dat maakt me wat kopschuw.
Het kan pas beter worden als het eerst heel erg veel slechter is geweest. Maar goed wordt het toch niet meer. Waarom dan al die moeite gedaan?
[x]#766 fan zaterdag 11 september 2004 @ 17:58:25
© eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden
2 kommentaren
eamelje op 13 september 2004 @ 11:14:34
Het is een investering, zeggen ze. Maar van geld uitgeven loop je zelden een half jaar goed kreupel.
cockie op 12 september 2004 @ 12:33:49
Bij twijfel niet doen. Denk ik. Kan altijd nog.