Lila; Part I b
Robert M. Pirsig
Waarom deze roman in de derde persoon staat, in plaats van de eerste zoals zijn debuut, is inmiddels duidelijk geworden. Pirsig wil het verhaal ook weleens vanuit het perspectief van een ander personage kunnen vertellen, dan dat van de schrijver die op zo op hemzelf lijkt: de man die in het boek Phaedrus heet.
De blik van anderen op Phaedrus kan onze ideeën over dit personage helpen aanscherpen.
In hoofdstuk 6 krijgt ineens een advocaat het woord. En deze ergert zich duidelijk aan Phaedrus. Waarbij niet alleen de inhoud van Zen and the Art of Motorcycle Maintenance er bij wordt gesleept, maar ook de ontvangst. De advocaat vindt het nogal tegen de roman spreken dat die een cultboek werd, voor net de verkeerde mensen. Jongeren vooral.
En die zoektocht naar kwaliteit van Phaedrus wordt ook al zo onzinnig, in het besef dat de man gewoon de eerste beste caféhoer als Lila mee naar zijn boot neemt; en daarmee toont gebrek aan kwaliteit in mensen niet eens te herkennen.
Phaedrus wordt door deze vervelende confrontatie enkel nog vastbeslotener om een metafysica van kwaliteit op te stellen — en dat niet alleen, een catechismus van kwaliteit moet er ook komen, opdat hij voortaan tenminste direct een weerwoord klaar heeft bij zo’n persoonlijke aanval.
Komt in hoofdstuk tien Lila zelve ineens aan het woord, waardoor bijvoorbeeld ineens duidelijk is dat Phaedrus weer in de war lijkt.
Hij wilde dan weliswaar een grote boottocht maken. Proviand is er alleen amper aan boord.
[ Lees al mijn gedachten over Lila van Robert Pirsig hier ]
[x]#13365 fan dinsdag 17 oktober 2017 @ 11:53:28
