Seizoenseinde
Te fietsen | week 46
Ondanks het merkwaardig zachte weer voor begin november ontbrak me ineens de lust om einden te gaan fietsen.
Dus fietste ik niet.
Alleen ging die schijnbare vanzelfsprekendheid toch gepaard met enige wroeging. In november begint nu net ook de tijd van het jaar die het minst aantrekkelijk is om te fietsen. Een donkere periode die met enige pech kan duren tot in volgend jaar april. Elke dag waarin het dan nog prettig is om buiten te zijn, wordt daarmee een dag om in te lijsten; en dus om uit te buiten.
Daarom was het haast of ik ergens van deserteerde door ook eens te gaan wandelen.
Wat maar weer eens illustreert hoe vreemd het is om eigenlijk geen hoger doel te hebben met dat fietsen. Ik ben niet bezig om me op iets belangrijks voor te bereiden op de fiets, en sommige ritten daardoor te zien als training. Ik sta niet op een schema dat me moet voorbereiden op een prestatiepiek ergens in de toekomst. Het fietsen an sich blijft zijn enige eigen reden.
Ik hoef normaal ook nooit iets te overwinnen om de fiets te pakken, en op mijn manier de wereld in te rijden.
Sterker nog, ik mocht me dit jaar met grote regelmaat verheugen op de zekerheid later in de week nog ontspannen minstens honderd kilometer te gaan rijden. Werd ik op de ochtend van de rit telkens heel blij wakker, met het idee zo dadelijk buiten te mogen spelen.
Alleen gaat dat nu dus even niet meer op.
En gelukkig ook maar.
Misschien.
[x]#12102 fan maandag 9 november 2015 @ 10:46:03
