Shermer’s nek
Te fietsen | week 32
Het is altijd wat vreemd als iemand twee heel verschillende hoedanigheden blijkt te hebben. Zo kwam het voor mij als een verrassing dat de wetenschapshistoricus en professioneel skepticus Michael Shermer een roemrucht verleden bezit als lange-afstandsfietser.
Hij is namelijk ook de man naar wie ‘Shermer’s nek’ werd genoemd; een merkwaardige kwaal die alleen optreedt bij mensen die te lang doorfietsen, en daardoor hun nekspieren overbelasten. Waarop ze hun hoofd niet meer overeind kunnen houden.
In de Transcontinental van dit jaar — een afstandsrace van de Muur van Geraardsbergen naar Istanbul — kreeg James Mark Hayden daar last van. En zoals dit slag fietsers dan placht te doen, er wordt van alles geïmproviseerd om toch vooral door te kunnen rijden. Desnoods door het hoofd met hulp van tape achterover te trekken.
Niettemin viel hij even later uit.
Nu is de kans niet heel groot dat mij ooit Shermer’s nek overkomen zal. Ik rijd geen races, noch zijn er plannen dat ooit nog te gaan doen.
Toch is het bestaan van zo’n aandoening ook voor mij een waarschuwing. Fietsen blijft een nogal eenzijdige beweging. Waarbij het lichaam niet altijd een natuurlijke houding inneemt. Bijvoorbeeld omdat het hoofd in de nek wordt gelegd, om vooruit te kunnen kijken.
Komt daar in Nederland bij dat het terrein er vrijwel overal vlak is. Waardoor je als fietser op de langere afstanden bewust je houding moet gaan variëren om niet telkens dezelfde spieren op krekt dezelfde manier te belasten.
Het ware daarom niet verkeerd als ik mij aanwende om elke vijf kilometer even de kont van het zadel te lichten, en een stukje op de trappers te dansen.
Want uit mijzelf gebeurt dit niet. Fietsen gaat domweg te makkelijk om het niet te laten lijken alsof de inspanning eeuwig zo volgehouden worden kan.
Hoe het is om Shermer’s neck te hebben
Het verhaal van James Mark Hayden over de Transcontinental
[x]#11960 fan vrijdag 7 augustus 2015 @ 11:39:17
