Naakt ii
Te fietsen | week 23
Nogal wat mensen meer hebben ideeën over wat voor hen als ‘naakt fietsen’ voelt, zo blijkt. En wat voor velen naakt voelt, is het niet meenemen van een fietspomp, een reserveband, of bandenplakspul.
Waar ik me wel iets kan bij voorstellen.
Tegelijk rijd ik al jaren op mijn boodschappenfiets rond, zonder dat ik daar onderweg een lekke band van kon repareren. Er weegt vast mee dat die fiets nooit heel ver van huis gaat. Dat ik doorgaans in de stad blijf. Dat een eventuele platte band weliswaar een probleem oplevert, maar niet direct een onoverkomelijk probleem. Want hoogstens kost de oplossing tijd.
Ergens dus, bestaat er een grens. Is er een lijn waarbij het vanzelf spreekt om zonder pomp op pad te gaan — die wordt anders toch gauw gejat — en een punt waarop het ineens cruciaal wordt om wel een fietspomp mee te hebben.
En zulke grenzen zijn altijd interessant. Want, waar komen die dan weg?
Bovendien zijn er meer van zulke grenzen.
Hoe lang moet een fietsrit zijn, voor ik drinken mee wil nemen? Of eten?
Hoelang moet ik op het zadel doorbrengen, voor ik me voor die inspanning omkleed? In kleding die nog altijd ridicuul is voor mij — al zal ik het praktische nut nooit ontkennen?
Zou ik een helm dragen, kwam die vraag er ook nog eens bij. Toverhoedje op? Of toch liever niet?
En toch kan ik niet zeggen dat deze problemen heel echt voor me leven. Het is meestal wel duidelijk wat moet, en wat zal. Dat heeft allemaal simpelweg te maken met wat ik verwacht van de komende rit.
[x]#11892 fan zondag 7 juni 2015 @ 23:00:00
