Toverhoedje
Te fietsen | week 20
© Wikipedia Commons
“Helm op!” zo werd me gisteren in het voorbijgaan toegebeten door een bejaarde vent met een baard, en een buik, op een veel te dure fiets. En over die futiele gebeurtenis moest ik helaas toch een paar kilometer nadenken.
Ik was weer eens op een gelovige gestuit. Een zendeling op een nietsonziende missie, die iedereen per se aan het toverhoedje hebben wil. Een paar keer per jaar zijn zulke ontmoetingen onvermijdelijk.
Altijd met mooi weer trouwens. ’s Winters kom ik bijna nooit andere fietsers tegen. Laat staan toverhoedje-fanaten.
Nu is de helm-discussie een discussie die normaal enkel in het buitenland gevoerd wordt. Waar er relatief weinig mensen fietsen; wat de schaarse fietsers die er zijn tot nogal kwetsbare weggebruikers maakt. Als ze in een ongeluk betrokken raken, gaan ze relatief vaak dood.
Overheden in zulke landen zouden op deze verkeersdoden kunnen reageren door de infrastructuur voor fietsers beter te maken. Zodat bijvoorbeeld ook meer mensen durven te gaan fietsen; zoals in Nederland en Denemarken gebeurt; en automobilisten leren om te gaan met ander verkeer op de weg. Maar in nogal wat landen elders doen overheden weinig anders dan om slachtoffers de schuld geven. Enkel de fietsers krijgen daar allerlei verplichtingen opgelegd. Zoals het dragen van een helm. Zoals het dragen van reflecterende hesjes eenmaal het donker is.
En zulk beleid wordt dan altijd met propaganda verkocht. Waardoor er leugens in de wereld komen; die belachelijk hardnekkig zijn.
Nu heb ik wel een helm. En een reflecterend hesje. Alleen draag ik liever geen helm. Dat is geen principieel standpunt. Ik heb gewoon liever niets op mijn hoofd. ’s Winters moet het al erg koud worden voor ik een muts opzet.
En ik zie het dragen van een helm toch ook als een aller- allerlaatste veiligheidsmaatregel, in een leven waar risico’s nu eenmaal nooit helemaal uit te sluiten zijn — gezien de enkele verwonding die al mijn fietsen me bracht, zou ik trouwens beter elleboogbeschermers kunnen dragen. Veel belangrijker is het om anticiperend te rijden; door goed op te letten in het verkeer. En vooral om daarbij geen domme dingen te doen — zoals wielrenners in groepjes wel allemaal verrichten.
Ik houd me netjes aan de verkeersregels. En ik rijd nooit in groepjes. Laat staan dat ik blind achter een ander aan met ruim veertig in het uur een kruispunt over sjees; zoals ik nu weer elke zondagochtend anderen kan zien doen.
Maar zelfs zulke idioten zou ik niets in het voorbijgaan toebijten.
[x]#11863 fan vrijdag 15 mei 2015 @ 16:07:10
Eert op 16 mei 2015 @ 12:03:38
Vorig jaar werd ik ingehaald door een groepje wielrennende mannen van voorbij-middelbare leeftijd die me “je moet je benen scheren” toebeten. Daar moest ik ook wel even een paar kilometer van bijkomen.