The Histories | Book Four
Herodotos
Ook Boek vier van de Historiën las als een intermezzo, een relatief ontspannen pauze op reis onderweg naar iets groters. Herodotos neemt bijvoorbeeld de ruimte om heel veel uit te leggen over de zeden van de Scythen; het mythische nomadenvolk dat in Boek éen ook al eens langskwam, zwervend van staat tot staat.
Enigszins bevooroordeeld is de auteur daarbij wel. Want Grieken als hij waren gesettelde landbouwers, en die zullen over land hebben gedacht in termen van bezit. Hoe meer grond, hoe rijker; dat werk. En dat maakt elk volk zonder vaste woon- of verblijfplaats op zijn minst vreemd, zo niet volslagen krankzinnig.
Dus doet Herodotos onder meer zijn best om weer eens te tonen hoe wreed de Scythen waren. Want wat ISIS tegenwoordig uitspookt in het Midden-Oosten was namelijk kinderlijk gefröbel vergeleken bij de gewoonten 2.500 jaar terug.
Ik vind zulke daden werkelijk volslagen oninteressant — wat het lezen van de Historieën tot nu toe ook gauw tot een corvee maakt.
Tegelijk sprenkelde Herodotos telkens de meest krankzinnige details door zijn verhalen. Waarvan sommige geheel ongeloofwaardig zijn, zoals over de gebieden waar mensen leven met beestenkoppen — en de schrijver ook aangeeft niet voor de waarheid te kunnen instaan. Maar waarvan niet alles onzin lijkt, hoe vergezocht soms ook.
De Scythen hielden van melk, volgens Herodotos. Maar om hun merries een beetje makkelijk te melken, moest een helper met een benen fluit — geen eufemisme waarschijnlijk — lucht blazen in de vagina van het paard, opdat de tepels van het beest zouden zwellen.
En zo’n techniek is dan zo krankzinnig — hoewel niet heel veel vreemder dan hoe varkens tegenwoordig geïnsemineerd worden — dat mij het bijna uitgesloten lijkt dat iemand zo’n verhaaltje verzonnen heeft. Al kan het vervolgens best dat zo’n observatie net niet helemaal klopt.
lees het hele serietje over Herodotos’ Historiën hier
[x]#11673 fan vrijdag 6 februari 2015 @ 09:58:33
