Mein Jahr in der Niemandsbucht | t/m 156
Peter Handke
Eén boekdeel is uit, van de vier. Twee weken zijn voorbij van de zes die ik voor de roman wil uittrekken. En het moet allemaal nog beginnen. Handke neemt de ruimte; en dat is een kwaliteit.
Deze week leerde ik ook eindelijk pas de naam van de man die mij het hele boek gaat toespreken. Die luidt Gregor Keuschnig. En helemaal zonder betekenis is dit niet, omdat Handke in meer romans over Keuschnig schrijft — zoals Die Stunde der wahren Empfindung. En daarin was hem ook al zo’n passieveling.
Dromen is het, wat hij doet. Want, het moet allemaal anders.
Mein Jahr in der Niemandsbucht heeft als ondertitel: Ein Märchen aus den neuen Zeiten. En het einde van het eerste boekdeel biedt nogal wat meditaties over vertelvormen, wat deze doen, en wat die moeten brengen.
Vanzelfsprekend laat de man, die zich inmiddels als schrijver heeft gepresenteerd, iets doorschemeren over zijn werk, en de reacties daarop.
Maar interessanter is zijn poging om te verwoorden wat hem angst aanjaagt; zoals dat hij zich zo makkelijk kan indenken zich nog bij zijn vorige lief te bevinden. Terwijl de ‘ik’ die hij toen was hem inmiddels vreemd is.
Keuschnig heeft een zoon, die hij altijd het kind noemde — net als Handke deed in zijn boek Das Gewicht der Welt, en zoals ook heel kenmerkend gebruikt is in de film Himmel über Berlin; waarvoor Handke het script schreef.
En zo zijn er wel meer details die erop wijzen dat de hoofdpersoon veel van de eigenlijke auteur van het boek heeft.
[ lees mijn ervaringen met Mein Jahr in der Niemandsbucht hier ]
[x]#8445 fan zaterdag 19 maart 2011 @ 08:00:00
