Boeken die wat deden [1/4]

Dat ik lees, en blijf lezen, komt ergens weg. Al gaat het mij te ver om de uitgaven die iets in mij aanraakten beslissende boeken te noemen, of boeken die mijn leven veranderden.1

De komende tijd op eamelje.net: een dozijn dat wat deed.

1] Hans Andreus, Meester Pompelmoes en de mompelmoes

Jeugdtrauma. De precieze titel van het boek weet ik niet meer. Hans Andreus schreef dan ook een hele reeks over de dikke schoolmeester, en zijn sprekende huisdieren. Maar ik weet vrij zeker dat ik het kaft van het betreffende boek nog herkennen zou. Online staat het niet. Mijn moeder las me ooit verhalen voor uit een dik boek over meester Pompelmoes. En terwijl dit boek nog lang niet uit was, verdween het toch ineens uit huis. Ik begreep niet waarom — het zal niet zijn geweest omdat mijn ouders ontdekt hadden dat Andreus onder zijn eigen naam had gediend bij de Waffen-SS. Maar sindsdien is het moeilijk van een boek te houden als ik het niet bezit. Mijn moeder ontkent overigens dat er ook maar iets gebeurd is.

2] R. Feenstra, de ‘Echo der eeuwen’-reeks

Voor elk boek dat je uitkiest om te lezen, worden nog veel meer genegeerd. En waarom iets aantrekkelijk lijkt, kan vaak nog wel worden uitgelegd. Waarom iets bij voorbaat al niets is, zonder er iets van te weten, blijft vaak onverklaarbaar. Boeken die werden uitgegeven in reeksen hebben me over vele angsten en vooroordelen heen geholpen. Had een schrijver iets gemaakt dat beviel, dan waren ook zijn of haar andere titels te proberen. Bracht een uitgever boeken in een serie uit, dan was de kwaliteit van de ene titel een garantie voor de andere. De oerserie in mijn lezende leven was de ‘Echo der eeuwen’, van Ruurd Feenstra. Dat waren gewoon wat verhalen over kinderen, maar dan geplaatst in een historische setting. Oer aan deze reeks was dat ik zelf op de lagere school besloot al de boeken te willen lezen. Niemand had op me het bestaan gewezen. Niemand had de boeken voor mij mee naar huis gebracht.

3] Franquin, De Flater-bende [1976]

De oudste stripalbums in mijn bezit zijn van Asterix. Die kosten indertijd ƒ 2,50, volgens een plakkertje achterop — dat is zoiets als € 1,15 in nieuw geld. Maar het was toch alleen Franquin waardoor ik striptekenaar wilde worden, als ik groot zou zijn. Een wens die nog altijd leeft. Franquin tekende, of beter penseelde, een lijn die leefde. Ik heb vaker over mijn bewondering geschreven.Vergeleken met hem zetten vrijwel alle andere tekenaars stijve poppetjes op papier. Stripalbums zijn bovendien boeken die herlezen moeten worden. En ik ken de albums van Guust Flater zo goed, door het eeuwige herbekijken, dat ik bij de Franstalige gag du jour, op de officiële site, doorgaans nog altijd weet hoe de Nederlandse tekst luidde.