Hup Wim…
Vreemd ANP’tje. Willem Frederik Hermans heeft ooit bekend zijn zo veel geprezen roman De donkere kamer van Damokles niet zo goed te vinden, bij nader inzien. Zelfs het schrijven had hem al verveeld.
Ik heb het altijd een rotboek gevonden, om al te beginnen met de titel, en heb die mening bovendien nooit verbloemd. De roman combineert dan ook twee van mijn grote ergernissen. Het verhaal speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog, die zich nog altijd voortsleept in de Nederlandse letteren. En het boek maakt gebruik van het vervelendste aller vervelende literaire trucs: het doppelgangersmotief.
Maar iedereen loopt er altijd weg mee. Criticus Max Pam vond het indertijd zelfs het beste boek dat de Nederlandse literatuur in de twintigste eeuw had opgeleverd.
En ik geef toe, soms weten kunstenaars inderdaad zelf niet wat goed is aan wat ze gemaakt hebben, en wat niet. Ik ben alleen zo vrij om deze zo laat bekend geworden ontboezeming toch met grote opluchting te begroeten. De wereld zit gelukkig iets logischer in elkaar dan al die tijd leek. De donkere kamer van Damokles mag gewoon een matige roman worden genoemd; de toestemming van de auteur is er nu.
[x]#7815 fan dinsdag 14 september 2010 @ 19:42:09
