Het pap der tijden
Van Willem Frederik Hermans blijven uiteindelijk drie boeken over, voor mij. De essaybundel Het sadistisch universum — al schroom ik om dat boek ooit nog eens te lezen — de verhalenbundel Een wonderkind of een total loss, en de roman Nooit meer slapen.
Daarom vind ik fascinerend wat een Noorse geoloog zegt over het onderzoek naar meteorietinslagen, dat zo’n belangrijk thema is in die roman.
Vooral, omdat daaruit blijkt dat dit onderzoek even een modeverschijnsel was:
Krøgli heeft wel een vermoeden. “De roman verscheen in een tijd dat al het ‘buitenaardse’ volop in de aandacht stond. De eerste ruimtevluchten rond de aarde waren gemaakt; de interesse in het heelal groeide. Er werden foto’s gemaakt van inslagkraters op de maan — daar zijn ze mooi intact gebleven, bij gebrek aan eroderende krachten. Canadese wetenschappers opperden dat er ook wel zulke kraters op aarde terug te vinden zouden zijn. Een grootschalig onderzoek werd gestart, met behulp van luchtfoto’s. Hermans heeft daar vast iets van meegekregen.”
[x]#7862 fan donderdag 30 september 2010 @ 12:06:57
