Zij en ik

zij:	En, went het al wat, dat getwitter?
ik:	Ach.
zij:	Dat klinkt erg enthousiast.
ik:	Het is weer een ander medium erbij. Alleen zit er veel ruis op dat medium. Dus is het zaak het gejeuzel zo goed mogelijk weg te filteren. Waarbij dan weer een probleem wordt dat de onzin van het ene moment op een ander ogenblik precies goed kan vallen.
zij:	Maar heb je er al wat aan gehad?
ik:	Mja. Ik heb wat verwijzingen naar websites gekregen, die ik anders niet had gezien, of pas veel later.
zij:	Zou je het mij aanraden?
ik:	Twitteren is nu typisch iets dat je eerst moet doen om te kijken of het je ligt.
zij:	Maar wat jij schreef, van: “Twitter is een soort in jezelf mummelen, ergens op een straathoek met vieze kleren aan”…
ik:	Dat was een citaat.
zij:	Ik ben zo bang dat het ook voor mij zou gelden. Dat het niets toevoegt, omdat ik alleen met dezelfde mensen zou kleppen waarmee ik dat toch al doe.
ik:	Er kleeft ook iets exhibitionistisch aan Twitter, van kijk mij eens bijdehand zijn.
zij:	Zie je wel.
ik:	En tegelijk is daar aardig de gek mee te steken. Ik ben ook bang daarin nog weleens helemaal door te gaan schieten. Weet je nog dat we het ooit hadden over hoe je in een telefoongesprek, met een belangrijk iemand, met een paar foute woorden je hele toekomst kan verhypothekeren?
zij:	Waarbij we ook voorbeelden verzonnen.
ik:	Precies. Ik moet met Twitter veel meer uitkijken om niet totaal idiote dingen online te zetten dan met mijn weblogs.
zij:	Zoals?
ik:	Weet ik veel. Twitter vraagt altijd om aan te geven: wat ben je aan het doen. En dat kan alle kanten op gaan.
zij:	Je scheten in de brand aan het steken?
ik:	Juist. Mijn borsthaar kammen.
zij:	Even de buurjongen verleiden.
ik:	En toch is ook dat allemaal al eens gedaan.