Saul Bellow [1915 – 2005] iii

Vorig week werd ik er wakker mee. De radio sloeg aan met het bericht dat de Amerikaanse schrijver Saul Bellow overleden was. Automatisch volgde daar de melding bij dat hij de Nobelprijs voor literatuur gewonnen had.

Merkwaardig toch, die eerbied voor lintjes en dergelijke versierselen.

Toen al wist ik iets over mijn eerbied voor Bellow te moeten schrijven, me daarbij meteen realiserend hoe moeilijk dat zou zijn.

Er staan veel van zijn boeken in de kast, en éen van mijn exen pestte me zelfs met mijn liefde voor “Paul Cello”. Daar ligt het niet aan. Ook vind ik het erg in hem te waarderen hoe zeer hij met gewichtigheid spot; vooral de blaséje eigenwaan van academici blootlegt. Bovendien schrijft de man dikwijls zo ongelooflijk goed dat ik zijn boeken soms al na een halve pagina lezen weg moet leggen.

En toch.

Vraag me niet om hem uit mijn hoofd te citeren. Of om een van zijn boeken even kort samen te vatten, ondanks dat ik sommige meermalen gelezen heb. Ondanks al mijn bewondering blijft er toch ook duidelijke afstand tot het werk; het is niet mogelijk me aan Bellow over te geven.

Soms denk ik dat het komt omdat hij uit een andere, taliger tijd komt. Dat er tegenwoordig zo veel slecht en vaag taalgebruik om ons heen is, dat de kwaliteit van zijn woordkeuze en beelden me verwart.

Soms ook weet ik heel zeker dat de brugklas al te laat in iemands leven komt om nog voldoende Engels te kunnen leren.

Anderzijds is het prettig om te weten voorlopig nog niet klaar te zijn met een schrijver. Zelfs na zijn dood.


[x]#1179 fan woensdag 13 april 2005 @ 00:10:23