Theun de Vries [1907 – 2005]
Ruim honderd boeken schreef de man in zijn lange leven, maar geen kwam er ooit op mijn pad. En dat zelfs lang zonder dat ik wist van zijn lofdicht op vadertje Stalin.
Toen dook er een jaar of vijftien geleden ineens een andere Theun de Vries op. Eentje die zijn moedertaal het Fries weer hervond, en ontdekte dat het voor hem de taal was om emoties weer te geven. Die man was ineens wel interessant als schrijver, zonder dat ik nu meteen naar de winkel zal vliegen om zijn werk te kopen. Al ben ik nu wel benieuwd of die bloemlezing uit zijn Friese gedichten al eens verschenen is.
Hie ik in beam west
Dan hie ik stean wollen
Oan ien fan dy lytse tsjerkhôven
Omheind efter mânske liguster.
Dêr komme hja dan sneintemiddeis
Om nei de sarken te sjen,
Wat wylde gerzen wei te roppen
Of moas fan in namme te skrabjen.
Ik woe harren wat tanúnderje
Sûnder dat se it fernamen,
En ien dy’t it langst bleau
Ienlik, ûnferweechlik op har bank,
Dimmen beskaadzje.
[x]#1024 fan vrijdag 21 januari 2005 @ 13:25:52
© eamelje.net 2001-2019. Alle rechten voorbehouden
2 kommentaren
Ronald op 22 januari 2005 @ 13:24:51
Dat lofdicht, heb jij dat ergens, toevallig?
Ronald op 22 januari 2005 @ 13:23:27
Toch is dat het tragische aan Theun de Vries: zoveel geschreven maar amper gelezen. En iedereen heeft het enkel over “Het meisje met het rode haar”. En dat ook alleen maar vanwege een verfilming. Zelf kwam ik niet verder dan “Het motet voor de kardinaal”, heruitgegeven vanwege zijn 95ste verjaardag.