[…] eenmaal met hem in de cabine gezeten van zo’n grote Amerikaanse Peterbilt komt als vanzelf het verlangen om samen het hele land door te reizen. Waarbij zelfs interessant is hoe zo’n enorme vrachtwagen een berghelling afrijdt, zonder te remmen. Of welke invloed dat enorme gewicht aan lading daarachter direct heeft op het rijgedrag. Hoe onwaarschijnlijk dit misschien ook voor u klinkt. […]
Het is misschien wat merkwaardig om er al bij stil te staan. Maar over een jaar, als ik gewoon in het ontspannen tempo van nu blijf doorlezen, zullen er duizend boeklogjes online staan. Het kost me dus een kleine drieënhalf jaar om duizend boeken uit te lezen.
Dit voelt niet als een triomf, mocht u dat soms denken. Evenmin is deze statistiek bedoeld om op te scheppen. Er ligt namelijk nu ineens vast hoeveel boeken ik de rest van mijn leven nog lezen kan, zelfs al word ik honderd. Een doorsnee universiteitsbibliotheek bezit meer dan een miljoen boeken. Wat ik daarvan lezen kan, houdt echt op met een procent of wat.
Niets dus.
Ik krab wat aan het oppervlakte.
En goed, al gaat het mij toch om kwaliteit, en niet om kwantiteit, die duizend boeken in die drieënhalf zullen lang niet allemaal meesterwerken zijn. Alleen al omdat lang niet elk boek dat als meesterwerk geadverteerd wordt ook meesterlijk uitpakt.
Toch, het is ook niet verkeerd om weet te hebben van wat een gemiddelde schrijver ongeveer kan. Pas daardoor valt op hoe goed het werkelijk is wat een meesterschrijver kan.
John McPhee is goed. Erg goed.
[…] Op een zeker moment wordt belangrijk dat de mensen ergens kunnen blijven wonen, vanwege hun handel en nijverheid, en andere gewichtige zaken. Dan moet ineens de natuur zich maar aanpassen. En zoals Matthijs van Boxsel al schreef, daarmee wordt een zekere domheid geïnstitutionaliseerd. […]
[…] Tijdens de oliecrisis begin jaren zeventig ging New York ineens massaal over tot het stoken met hout, wat maakte dat ook de prijzen van brandhout exorbitant stegen. Dus werd het ineens populair om buiten de stad concessies te huren, om zelf bomen om te zagen in het bos. Nu is houthakken zelfs voor de professionals een doodlinke bezigheid. McPhee ging dus eens kijken wat er gebeurde als een stelletje stadsbewoners dit deed. […]
Het beste wat ik dit jaar las, uit de 301 titels die ik uitkreeg, staat hieronder. Niet om een statement te maken, meer om nog eens te verwijzen naar tekstjes waar ik mijn best op deed, voor soms wel tien minuten.
| All the Trouble in the World | P.J. O’Rourke | 24.7.07 |
| Alle slechte dingen zijn goed voor je | Steven Johnson | 19.10.07 |
| American Dream | Studs Terkel | 16.10.07 |
| Art of Looking Sideways | Alan Fletcher | 13.3.07 |
| Badkamer | Jean-Philippe Toussaint | 3.2.07 |
| Black Swan | Nassim Nicholas Taleb | 26.7.07 |
| Brewer’s Rogues, Villains and Eccentrics | William Donaldson | 21.2.07 |
| Control of Nature | John McPhee | 9.8.07 |
| Donderslagen op muziek | Georg Christoph Lichtenberg | 28.3.07 |
| Ingenieur van de menselijke ziel | Josef Škvorecký | 3.6.07 |
| Motorman | Nyk de Vries | 23.11.07 |
| Nature Via Nurture | Matt Ridley | 10.4.07 |
| Old School | Tobias Wolff | 11.6.07 |
| Oxford Book of Twentieth Century English Verse | Philip Larkin | 9.10.07 |
| Park Welgelegen | Marjolijn Februari | 19.8.07 |
| Reckoning With Risk | Gerd Gigerenzer | 30.1.07 |
| Salt | Mark Kurlansky | 13.10.07 |
| Single Helix | Steve Jones | 14.1.07 |
| Stories of Tobias Wolff | Tobias Wolff | 2.1.07 |
| Stuifzandsamenleving | Kees Schuyt | 20.3.07 |
| Uncommon Carriers | John McPhee | 22.5.07 |
| Waarom vrouwen betere lezers zijn | Herman Franke | 24.1.07 |
Er verschijnt later dit jaar voor het eerst een vertaling van John McPhee, wonderbaarlijk genoeg. L.J. Veen brengt Levels of the Game uit, in zijn sportbibliotheek. Dan heet het Niveaus van het spel.
Het is inderdaad een klassiek sportboek, maar het is ook nogal experimenteel in de vertelling. Het boek begint met de eerste opslag van een halve finale wedstrijd tennis, tussen Arthur Ashe en Clark Graebner, op de US Open in 1968. Het eindigt als er een winnaar is. Maar tegelijk wordt tijdens die wedstrijd het zo verschillende levensverhaal van beide mannen verteld, en aangeduid hoe het tennis zich tot profsport ontwikkelde.
Eerlijk gezegd interesseerde me van dit boek het meest hoe McPhee zijn verhaal schrijftechnisch heeft opgezet. Maar dat diens kwaliteiten eindelijk door uitgevers hier zijn opgemerkt, doet deugd.
Visueel gepresenteerde informatie werkt anders dan tekst. Beeld wordt anders geïnterpreteerd. Dat is een wet, maar toch éen die ik telkens opnieuw ontdekken moet.
Presenteer de aanbevolen boeken maar eens eerst op kaft, en meteen valt op: wat zijn het er veel. 76 momenteel, ofwel ruim 8% van al het gelezene. En 76 kaften is oneindig veel meer dan 76 regels met titels, of die eindeloze toiletrol [dixit Achille van den Branden] waarin alle boeklogjes onder elkaar worden geplaatst. Zelfs al passen de kaften totaal niet bij elkaar.
Verder valt me op: er is maar een deeltje Privé-domein onder de favorieten. Toch is dit de enige reeks boeken met een speciale ruimte op mijn planken.
En er worden drie deeltje van John McPhee aanbevolen, misschien moet ik die man gewoon maar ‘hors catégorie’ plaatsen.
Valt me ook nog mee hoeveel romans, of novelles, er onder de favorieten staan. Al is het tal verhalenbundels groter. Enfin.
Overige opmerkingen [to do]:
in Opera
in Firefox
in IE:
[…] Hij kan, of wil, niet diepgravend over zichzelf schrijven. Dus moet het verhaal over de natuur gaan, om hem heen. Maar hoe indrukwekkend die ook zijn mag, en Alaska is indrukwekkend, aan natuur valt niet veel uit te leggen. Daarom houden zijn beschrijvingen iets leegs. […]
zie ook deel1, deel 2, en deel 3
Dagblad De Pers heeft vandaag aandacht [pdf] voor de lelijkheid waarmee Nederlandse uitgevers hun boeken kaften. Foto’s uit stock zetten ze erop, in plaats van op maat gemaakte illustraties.
Nu goed, beter omslag dan A Mind of Its Own zal ik dit jaar waarschijnlijk niet te zien krijgen. Maar soms, soms ook schuift ineens mijn smaak wat op. Zo vond ik bijvoorbeeld de omslagen van de paperbacks van John McPhee nogal nietszeggend. Ondertussen vind ik ze eigenlijk steeds mooier worden. Waarschijnlijk omdat ze bij elkaar passen.
[…] Zo is daar die andere John McPhee, een bush-piloot uit Maine, die er per brief bij The New Yorker over klaagde dat iemand zijn naam misbruikte. Deze McPhee werkt als natuurbeheerder. De andere schreef kritisch over het natuurbeheer, en de eerste werd daar op aangekeken. Beide mannen worden vrienden. […]
[…] Zo’n verhaal is dan meteen ook drie, vier verhalen ineen. Oppervlakkig gezien gaat het erover wat eetbaar is in de Amerikaanse natuur aan de Oostkust, tijdens het eind van het jaar. Tegelijk vertelt McPhee heel subtiel, in nauwelijks opvallende porties, het opmerkelijke levensverhaal van zijn gids. Daarnaast gaat het ongemerkt ook over smaak, en massaconsumptie. En tegelijk weet de schrijver weer eens de vraag open te houden wat nu normaal is, en wat toch eigenlijk niet. […]
[…] Uitleggen waarom dit een bijna perfect boek is, zal waarschijnlijk terloops ook veel zeggen over wat me ergert bij andere schrijvers dan McPhee. […]
[…] Sinds de eerste lezing, jaren terug, me danig teleurstelde, luidt mijn samenvatting van dit boek wat geringschattend: John McPhee gaat van werkelijk elk pisriviertje aan de Amerikaanse Oostkust na of er shad in voorkomt. […]
[…] Sommige waargebeurde verhalen zijn zo merkwaardig dat ze als fictieboek niet hadden gewerkt. Dit boek biedt éen van die verhalen. […]
[…] bovenal is dit een nederig makend boek, voor iemand die ook wel eens een tekst moet schrijven. Want, het lijkt me éen van de moeilijkste schrijfklussen die er bestaat. Maak maar eens een interessant boek over een regio, waarvan de voornaamste karakteristiek is dat die vol staat met overal dezelfde bomen, en dat er nauwelijks meer mensen wonen. […]
[…] afgezien daarvan is me een stevige dosis cultuurgeschiedenis aangereikt. Inclusief de observatie dat ons koningshuis alleen Van Oranje heet, omdat de oorspronkelijke naam van dat Franse prinsdommetje zo leek op een later geïmporteerd woord voor een citrusvrucht. […]
eamelje.net houdt reces, mogelijk tot maandag 1 september.
boeklog blijft vrijwel dagelijks ververst worden, volgens onderstaand schema:
week 31
| Darwins engel | John Cornwell | 2 viii |
| Love Me | Garrison Keillor | 3 viii |
week 32
| Nederland seculier! | August Hans den Boef | 4 viii |
| Tekst en uitleg | Tom Lanoye | 5 viii |
| Kunst van het alleenzijn | Jonathan Franzen | 7 viii |
| Gedane zaken | H.L. Wesseling | 8 viii |
| Time Bites | Doris Lessing | 9 viii |
| Er gebeurt hier nooit iets | Theo van Gogh | 10 viii |
week 33
| How Fiction Works | James Wood | 11 viii |
| En Ik zag dat het goed was | Peter Bügel | 12 viii |
| Our Culture, What’s Left of It | Theodore Dalrymple | 13 viii |
| Zoete epigrammen | Jan Pieter Guépin | 14 viii |
| Iedereen heeft gelijk | Peter Bügel | 15 viii |
| Looking For A Ship | John McPhee | 17 viii |
week 34
| Secret Diary of a Provincial Man | Sue Townsend | 18 viii |
| Rede en macht | J.A.A. van Doorn | 19 viii |
| Meaning of Conservatism | Roger Scruton | 20 viii |
| Klimaatactivist in de politiek | Wijnand Duyvendak | 21 viii |
| Envy | Joseph Epstein | 22 viii |
| Cultural Amnesia | Clive James | 23 viii |
| Onder voorbehoud | Paul de Wispelaere | 24 viii |
[…] Het boek eindigt prettig relativerend als Massy met zijn patrouille in een restaurant zit te fonduen, tijdens een oorlogsspel, terwijl over zijn portofoon de ene militaire ramp na de andere gemeld wordt. De soldaten kiezen een toetje, en er valt een kleine atoombom. […]
Zou het zin hebben een boek te schrijven over mijn leesgewoonten?
Boeklog is tenslotte al de bijna dagelijkse aantekening daarvan…
Gezien het succes van boeken die over niets anders gaan dan het lezen van boeken?
Helaas geldt daarbij wel dat ik ineens moet doen of het allemaal heel bijzonder is, wat ik doodgewoon vind;
Tien boeken — uit de canon — die niemand zou moeten gaan lezen;
Ik heb iets tegen lijstjes en canons, maar als die afkeuren, werken ze ineens wel;
Aan de andere kant. Die wat tegendraadse Esquire-canon met de 75 boeken die elke — Amerikaanse — man moet hebben gelezen, heeft iets;
Al was het maar omdat John McPhee erop voorkomt. En Studs Terkel;
En meer goed geschreven non-fictie;
34 van gelezen, overigens — want dat wilt u weten;
12 vragen aan de journalistiek in het digitale tijdperk. Waarop ik nog weleens terugkom, omdat sommige van die vragen wel erg gekleurd zijn — en dan niet eens alleen om de Amerikaanse achtergrond ervan;
Ondertussen bekeken in Tilburg studenten journalistiek hoe lui de Nederlandse media zijn bij het aanbieden van nieuws. Om daarvan te schrikken;
Mijn stelling — maar die luidt al vijftien zo — alleen al als er cijfers gebruikt worden, raakt de vaderlandse journalist zo verblind, dat die kritiekloos alles overbrieft wat een voorlichter maar in het nieuws hebben wil;
Cijfers zijn exact, niet waar?
Noam Chomsky, die ik altijd voor de grootste criticus hield van de media in de VS, verraste me laatst toch nog met een observatie. Niet hij was kritisch. Hij kende journalisten die veel negatiever zijn, en het systeem nog veel rotter, oppervlakkiger, en partijdiger noemen. En toch bleven zij hun beroep uitoefenen, maar wel door hun systeemkennis cynisch en berekenend te gebruiken.
Jammer genoeg zal ik hun namen waarschijnlijk nooit te weten komen.
Maar, hun positie vind ik wel interessant. En dat is ook éen van de redenen dat ik de roman Het refrein is Hein van Bert Keizer zo goed vind, of de boeken van John McPhee. Deze auteurs hebben het over professionals die goed de gebreken in hun vak zien, daar grapjes over kunnen maken; en tegelijk de systeemfouten ook berekenend voor hun eigen voordeel kunnen aanwenden.
Wat daarmee op papier komt, is meer dan alleen een leuk verhaal.
Het lijkt misschien overdreven om Chomsky, Keizer, of McPhee aan te halen om de verdiensten van een krantenstrip te bejubelen, en toch moet het maar even zo. Want, de strips van Hanco Kolk en Peter de Wit hadden ooit, in potentie, die geïnformeerd cynische kant. Dat nuttig gemaakte wantrouwen. Via Sigmund werden vrolijk de uitwassen in de geestelijke gezondheidszorg tot in het belachelijke uitvergroot. En in S1ngle werden zelfs twee wereldjes op de korrel genomen; die van de gezondheidszorg, en van de man-vrouw relaties.
Helaas zijn beide strips, door hun lange looptijd wellicht, ondertussen alle scherpte kwijt.
De harde grappen over mannen in S1ngle lijken te zijn verdwenen. Al eerder betreurde ik het dat er nooit meer echt met iets wordt afgerekend, zoals ooit gebeurde in een reeks strips over de clichés in contactadvertenties. En thans is S1ngle een TV-serie geworden, op een vrouwenzender. Met wat leuke mokkels d’rin, bordkartonnen situaties, en alleen maar voorspelbare grappen. Is werkelijk alles volkomen onschadelijk vermaak geworden, na een ooit zo veelbelovende start.
Humor mag hier niet bijten. Dat is een wet.
Onzichtbaar voor elk ander, want de cache van WordPress slaat na mijn bezoeken andere pagina’s op dan bij uw visites, toont de voorpagina van boeklog mij momenteel drie willekeurig geselecteerde McPhee-titels naast elkaar, onder het kopje ‘aanbevolen’.
Bovendien staat er een boek van David Remnick naast, die de redacteur van McPhee is bij The New Yorker. In poker zou zoiets een full house heten. Een fruitautomaat zou rinkelend uitbetalen. En ik heb waarschijnlijk al mijn geluk voor vandaag in éen keer opgebruikt.
[…] Dat dit nog net geen echte hagiografie is, komt niet eens door McPhee, maar door de aard van de sport die Bradley bedreef. Basketbal is een teamsport, maar een team dat éen heel sterke speler heeft, wordt daar erg makkelijk afhankelijk van. […]
[…] De latere finale tussen de winnaar en Tom Okker nam wel vijf sets in beslag. En daarom fantaseer ik toch weer even wat de tegenstelling tussen deze twee spelers aan boek had opgeleverd.
John McPhee was vast een stuk bekender geweest in Nederland had hij die finale beschreven. […]
Twee jaar geleden meldde ik verrast dat er eindelijk een vertaald boek van John McPhee in de winkels zou komen hier. En thans ligt datzelfde boek, kansloos verramsjt, bij De Slegte.
Niveus van het spel was volgens mij ook niet het meest logische boek om McPhee bij een Nederlands publiek te introduceren. Zoals ik in mijn boeklogje schreef:
McPhee beschrijft in dit boek éen wedstrijd — beginnend met de eerste opslag, en eindigend met het winnende punt. Die wedstrijd is de halve finale van de US Open in 1968 waarin de Nederlander Tom Okker niet uitkwam, maar er twee Amerikanen tegen elkaar speelden.
Neem ik mezelf nu wel kwalijk niet even gekeken te hebben of Okker niet nog een nawoordje of voorwoordje had bijgedragen aan de vertaling.
[…] Tegelijk houd ik het idee heel wat te missen door zo weinig van geologie af te weten. Die biedt tenminste geschiedschrijving in het groot. Miljoenen jaren zijn niets. En als het beter uitkomt voor je theorie kun je als geoloog desnoods hele continenten verplaatsen. […]
it’s just unimaginable to me that writing itself would die out. OK, so where is it going to go? It’s a fluid force: it’ll come up through cracks, it’ll go around corners, it’ll pour down from the ceiling. And I would have counseled anybody ten, twenty, and thirty years ago the same thing I’m saying right now, which is, as a young writer, you should think about writing a book. I don’t think books are going to go away.
John McPhee, ‘The Art of Nonfiction No. 3’
[…] De mensen die aan het woord komen bij McPhee kunnen van elk beetje zand met grote waarschijnlijkheid nagaan waar ter wereld dit weg komt. Sterker nog is dat zelfs geologen dit in de Tweede Wereldoorlog al konden. […]
[…] dan zal door de permanente aandacht van McPhee voor Brower duidelijk zijn bij wie zijn interesse ligt. Bovendien kan dit boek, enkel al door de natuurbeschrijvingen, als een pamflet gelezen worden voor een verantwoord milieubeheer.
Tegelijk blijkt net zo goed dat niets zo eenduidig of simpel is. Op elk argument van Brower hebben de anderen een weerwoord. En McPhee is dan verder mans genoeg om zijn reportages ook die tegenargumenten ongekleurd op te nemen. […]
[…] Ik heb dan ook vele lievelingsboeken, en eigenlijk geen lievelingsauteurs; omdat er niemand is van wie ik alles kritiekloos bewonder. En toch komt John McPhee wel een heel eind in de richting. Zolang hij maar niet over geologie schrijft, weet ik zeker dat een boek van hem me leesplezier bezorgt. […]
[…] ‘Checkpoints’ is dan weer een opvallend essay over ‘fact checking’; dat ambacht waar ze in de Nederlandse media nog nooit van gehoord hebben. McPhee bekende hierbij weleens een statistiek te verzinnen, vanuit de zekerheid dat de New Yorker toch wel moeite zal doen het juiste getal te vinden. […]
[…] juist omdat het inmiddels geen enkel economisch nut meer heeft om goede kano’s op een niet vervuilende manier te kunnen maken, krijgt Vaillancourt’s ambacht iets treurigs. Hij weet iets dat tweehonderd jaar eerder heel nuttige kennis was, maar tegelijk niet vreselijk superieur is aan wat wij inmiddels kunnen weten. […]
[…] Voor John McPhee [1931] viel alles doorgaans pas precies op zijn plek bij de vierde versie van zijn tekst, die dan meestal uit een lange reportage bestond. Dan was hij ook al niet meer met de structuur bezig van het verhaal, of wat daar in moest staan. Nee, op dat moment bestond de voornaamste taak enkel nog uit copy-editen — om voor wat er stond zo krachtig mogelijke taal te vinden. […]
[…] McPhee kwam eind jaren zestig een tijdje op Colonsay wonen. Lang genoeg voor zijn dochters om er naar het lokale schooltje te moeten. En toevallig arriveerde hij er net op een moment dat er enkele tijdperken ten einde liepen. Het Verenigd Koninkrijk kon weleens lid gaan worden van de Europese Gemeenschap; en wat zou dat wel niet betekenen voor de landbouwsubsidies. Toerisme was nog een wat toevallige inkomstenbron. En het feodale tijdperk op het eiland, met alle vanzelfsprekendheden van dien, hield bijna op. […]
[…] Na de demonstratie belt hij dat modem zelf nog eens, via een publieke telefoon op straat, om dan met mechanisch gekrijs te worden begroet door een apparaat dat zo een ‘handshake’ hoopt te krijgen, waarop er data kan worden getransporteerd. Dit wonder daarmee snappen, was alleen al éen stap te ver McPhee. En zijn onbegrip zou voor mij als lezer aanzienlijk begrijpelijker zijn geweest als me domweg de datum was gegeven van de oerpublicatie van die tekst. […]
Bliuw op ’e hichte fan eamelje.net, troch in abonnemint op ’e RSS feeds.
© 2001–2019 eamelje.net. Alle rjochten foarbehâlden. Lês fral ek boeklog
Design primarily based on work by 
