TLM: Two Interviews on Science and Literature
Italo Calvino
Opnieuw een soort plaatsbepaling in de tijd. Calvino schreef eind jaren zestig korte verhalen die ik tamelijk vreselijk vond, doordat hij daarin dan bijvoorbeeld biologische processen tot personage maakte. Het boeklogje indertijd over Time and the Hunter gaat hier dieper op in.
Die beide interviews met hem uit 1968 leggen deels uit waarom hij toen toch zulke verhalen schreef.
Writers like me, who are not attracted to psychology, to the analysis of feelings, or to introspection, are greeted by horizons certainly no less broad than those dominated by characters with clear-cut personalities, or those revealed to people who explore the depths of the human mind. What interests me is the whole mosaic in which man is set, the interplay of relationships, the design that emerges from the squiggles on the carpet.
Verder legt hij uit waarom de taal van Galileo en diens exacte beschrijvingen zoals die van de maan hem tot de beste schrijver maakte van het Italiaans — Dante is vanzelfsprekend de beste dichter — en dat hij zelf een midden probeert te vinden tussen de idealen van Barthes en die van Queneau.
Barthes probeerde volgens Calvino om taal zo helder, strikt, en wetenschappelijk mogelijk als kon in te zetten, terwijl omgekeerd Queneau juist wetenschap inzette om met taal te kunnen spelen.
* lees al mijn woorden over The Literature Machine hier.
[x]#14653 fan vrijdag 2 november 2018 @ 10:26:19
