Projectie
Te fietsen | week 42
Weinig is er vreselijker dan op een drukke zaterdag door een halfbekende stad te rijden — waar je wel weet hoe je erin en er weer uit komt, maar de verkeersstromen net niet helemaal kent. Waardoor er onverwachte zijwegen zijn, met verkeer van rechts dat dan plots voorrang eist.
Nu ja, erger nog is op een regenachtige zaterdagmiddag door zo’n stad te rijden, en telkens te moeten remmen met velgremmen die moeite hebben om meteen aan te grijpen op de natte velgen.
Ik kan dus op de fiets nogal bezig zijn met het ontwijken van zulke hindernisparcoursen. Wat dan gebeurt door me kilometers van tevoren al af te vragen welke mogelijkheden ik ken om om zo’n stad heen te rijden.
Anders dan voor auto’s ligt er voor fietsers in Nederland zelden een rondweg klaar.
En dat nadenken over de te volgen route neemt nogal wat hersencapaciteit, blijkbaar. Misschien omdat ik daarbij de mogelijkheden visualiseer. Want het overkomt me nogal eens dat ik na het nadenken domweg even niet meer precies weet waar ik dat moment rijd.
Dan heb ik mijzelf blijkbaar al zo ver vooruit geprojecteerd dat de weg daar naartoe er even niet meer toe deed.
Dan kost het een paar merkwaardig lange seconden om te beredeneren waar ik nu eigenlijk ben.
Op korte afstand van huis beredeneren wat ik zo thuis ga eten, of beter nog: drinken, levert nooit zo’n probleem op. De momenten van desoriëntatie treedt alleen op als ik moet nadenken over de te volgen route — en deze dus ook al kennen kan.
[x]#12680 fan maandag 17 oktober 2016 @ 12:08:50
