Mei
Te fietsen | week 20
De stille explosie kwam er in de eerste weken van mei. De harde kaalte langs de wegen werd langzaam maar zeker verdoezeld door het zachte en bescheiden groen van prille blaadjes, tot alle staketsels helemaal gecamoufleerd waren weer.
Dit vindt natuurlijk gewoon iedere lente opnieuw plaats. En toch duurt het altijd zo lang, gevoelsmatig, dat het bijna een wonder schijnt als het uiteindelijk gebeurt.
Nog even, en alle groen lijkt alweer gewoon. De kleur is een stuk harder dan. En plots kan al dat gebladerte zelfs ineens een last worden. Als de zon fel schijnt, en het bladerdek plaatselijk grote contrasten tussen licht en donker aanbrengt.
Er zijn hier wegen in de omgeving waar automobilisten midden in de zomer overdag wordt geadviseerd om hun koplampen aan te doen.
De laatste keer dat ik ontspannen de hele dag buiten was, op de fiets, dateert toch alweer van oktober vorig jaar. Meer dan een half jaar terug. Dus is de verhouding waarschijnlijk: vijf maanden in het jaar met een redelijke kans op goed fietsweer, tegenover zeven maanden met slecht tot matig weer; met slechts af en toe een uitzondering daarop.
Alleen lijkt het fietsseizoen elk jaar vreemd genoeg langer dan het niet-fietsseizoen.
Misschien om al die uren zonder zorgen buiten — mijn fietsen moet als buitenspelen aanvoelen.
Wellicht om al die extra uren op de fiets.
Of domweg omdat het in de zomermaanden als een gemis kan voelen even niet de deur uit te kunnen, om te fietsen, vanwege alle gewone beslommeringen. Terwijl een dag die voelt als een gemiste fietsdag in de winter helemaal niet bestaat.
[x]#12445 fan maandag 16 mei 2016 @ 13:12:48
