10.000 ii
Te fietsen | week 37

Mijn Koga Miyata RoadSpeed begon zijn bestaan in 1980 als een racefietsje, van bijna-het-topsegment. Koga verkocht indertijd ook fietsen met nog lichtere frames, voor professionals.

Maar bijna-de-top is meer dan genoeg voor mij, omdat ik niet de bouw noch het gewicht heb van een zeer getrainde wielrenner. En mijn doel met de Roadspeed bleek ook niet het racefietsen alleen te zijn. Daarom zijn er in de loop van de afgelopen tweeënhalf jaar nogal wat aanpassingen gedaan aan de fiets.

Ter documentatie daarom, en als een soort van antwoord op al degenen die mij vragen wat er bij kijken komt, voor wie oude fietsjes opknapt:

  • de fiets die ik in het voorjaar van 2013 kocht, was op zich zo nog goed genoeg om op te rijden. Op de bovenste foto is die dan ook nog bijna origineel. Ik had er toen enkel een Brooks zadel opgezet, spatborden gemonteerd, en pedalen, en de lagers van nieuw vet en nieuwe kogels voorzien.
     
  • als eerste werden al vrij snel het stuur en de remgrepen vervangen. Het racestuur dat Koga ooit monteerde heeft 18 cm verschil tussen bovenkant en de lage zit. Het toerstuurtje dat ik — uit mijn voorraad — erop zette, meet 13 cm hoogte. Dat is voor mij het verschil tussen wel of niet gebruiken. Verder is het prettiger leunen op aero-remgrepen, zoals deze van Tektro, dan op ouderwetse remgrepen;
     
  • na een half jaar kreeg de fiets nieuwe wielen met Shimano 105-naven. Gekocht in een najaarsaanbieding. Ik had zelf willen vlechten, maar dan had alleen het kopen van de onderdelen al € 40 duurder geweest. Dit gebeurde niet omdat de oude wielen niet goed waren. Die kwamen met Shimano 600 naven, en dat blijven erg prettige wielnaven, die vrijwel wrijvingsloos zijn af te stellen. Nee, enkel de Uniglide cassettebody uit 1980 van Shimano was versleten. Daarvan bleef de vrijloop telkens kleven, en dat kon ik niet repareren. Vervolgens was dat model van body zo oud dat het enkel door een even bejaard exemplaar vervangen kon worden, niet door een later type. Toen werd het echt makkelijker om naar nieuwe wielen te kijken;
     
  • museumexemplaren met voor de tijd correcte onderdelen hoeven mijn fietsen niet te zijn;
     
  • dan zou ik trouwens ook op rotsharde bandjes moeten rijden van 20 à 21 mm. In plaats van aanzienlijk comfortabeler exemplaren van 25 mm dikte;
     
  • met nieuwe wielen kwamen er acht versnellingen achter, in plaats van zes. Negen, tien, of elf kransjes daar hadden ook gekund. Die zijn alleen duurder. En ik vind de ketting daarbij te dun worden; waardoor zo’n aandrijflijn me ook nog eens veel te snel slijt. In een land zonder bergen ontgaat het nut van elf versnellingen achter me gewoon;
     
  • ondertussen kwam er een andere bel, want Japanse messing bellen klinken beter;
     
  • de kooipedalen werden vervangen door BMX-pedalen met een groot oppervlak;
     
  • de zadelpen die met de fiets kwam, moest net een paar milimeter onder de kritische grens worden vastgezet. Waarop ik toch maar een langere pen heb gekocht;
     
  • eind 2014 vlocht ik een Shutter Precision naafdynamo in een nieuw voorwiel. De bedoeling was dat dit als leenwiel zou dienen voor al mijn fietsen zonder dynamo. Alleen vond het wiel al gauw zijn vaste plaats in de Koga Roadspeed. Waarop ook permanent een B&M koplamp werd gemonteerd;
     
  • het juiste achterlicht daarbij blijft een zoektocht. Batterijlampen vertrouw ik niet helemaal, voor een fiets die het hele jaar door gebruikt wordt op lange tochten. Batterijen willen er weleens plots mee ophouden als het vriest. De B&M Secula die eerst gemonteerd was, trok te veel stroom; waardoor de naafdynamo trillen ging boven de 25 km/uur. Nu heb ik een grote Philips Lumiring. Dat is een goed achterlicht. Alleen trilt de bevestiging daarvan dan weer nogal op slechte wegen;
     
  • in de winter van 2014/2015 kwamen er hedendaagse remmen van Shimano — met twee draaipunten. Die zijn beter te doseren dan de oude remmen, omdat die slechts éen draaipunt hebben. Daardoor is er minder kracht nodig om te remmen. Niet dat ik verder heel grote klachten had over de Shimano 600-remmen uit 1980. Die hadden alleen ook de neiging om scheef te trekken mettertijd. Waardoor ik ze twee, drie keer per jaar opnieuw moest stellen;
     
  • met de nieuwe remmen paste alleen het voorspatbord er niet meer onderdoor. Waarop ik daar de punt vanaf knipte. Nu loop ik wel het gevaar dat op een natte weg, bij hoge snelheden bergaf, het water veel te hoog opspat voor. Alleen heugt het me niet wanneer ik voor het laatst in de regen bergaf fietste;
     
  • ergens afgelopen voorjaar verloor ik de spatlap voor, op een hobbelige bosweg. Nota bene vlak nadat ik het ding opnieuw bevestigd had;
     
  • de ene Brooks B17 werd omgeruild voor een andere, van een andere fiets. Enkel om de kleur;

Voeg daar dan aan toe dat accessoires, zoals de pomp, de fietscomputer, of de bidonhouders weleens veranderen, en een fiets kan er na tweeënhalf jaar gebruik opvallend anders uitzien.


[x]#12012 fan maandag 21 september 2015 @ 11:30:01