Shermer’s nek ii
Te fietsen | week 35
En nu? Interessanter bijna nog dan de verhalen over hoe een monsterrit verliep, vind ik wat er te zeggen valt over de dagen daarna.
Felix Wong werd achtste in de Trans AM Bike Race, en somde een schier eindeloze lijst aan lichamelijke problemen op, na afloop. Nog afgezien van het geheugenverlies dat hem parten speelde tijdens de laatste dagen.
Vooral de handen van een mens zijn niet gemaakt om daar dagen achtereen op te leunen. Daar kunnen ze RSI van krijgen, omdat al gauw een vrij belangrijke zenuw wordt afgekneld. Leun daarom dus altijd met de buitenkant van uw handen op het fietsstuur, en nooit op de gevoelige zone tussen duim en wijsvinger.
Britse randonneurs die Parijs-Brest-Parijs reden vorige week, wisselen dezer dagen online uit hoe ze er lichamelijk voor staan. Waarbij hun wederwaardigheden voor mij toch allereerst illustreren dat het nogal ongezond is om zo veel dagen met veel te weinig slaap een heel eind te gaan fietsen.
Ook niet als je daar enigszins getraind voor hebt.
Nu goed, ik zal hier altijd een watje in blijven. Vele malen heb ik naast mensen gefietst die de marathon liepen, om hen daarin te begeleiden onderweg. En nooit groeide er enige behoefte om zelf die afstand te gaan doen — want er gaat me te veel stuk in de laatste tien kilometer.
En dan is een marathon nog in drie vier uur te lopen, voor een gemiddeld getrainde atleet. Wat me iets anders lijkt dan de drie vier dagen van Parijs-Brest-Parijs.
Punt blijft vanzelfsprekend dat ik me de pijntjes en ook de zwaardere lichamelijke problemen die zullen komen bij duurprestaties heel wel kan voorstellen. Maar wat me niet lukt, is om de trots te voelen die hoort bij het volbrengen van zo’n bedachte en daarmee nogal kunstmatige prestatie.
Ik ben ook wat te cynisch, en kijk dan haast meewarig toe hoe mensen duizenden euro’s investeerden in materiaal, en honderden uren van hun tijd, om enkel iets te doen wat talloze anderen ook al deden. Omdat de waarde er dan blijkbaar in zit dat al die anderen hen zijn voorgegaan.1
Zodat nog weer anderen de prestatie kunnen waarderen.
- Niet dat al mijn duurprestaties nut hebben. Zo heb ik ooit bewust twee jaar lang elke dag minstens éen boek gelezen, en besproken. En goed, daar kon ik dan wel bij blijven zitten. Het was ook niet of ik nooit eerder elke dag gemiddeld een boek had gelezen — mijn gemiddelde in de jaren negentig lag aanzienlijk hoger.
Aanraden kan ik deze inspanning evenmin. Boeken verliezen er hun waarde door. [↩]
[x]#11982 fan maandag 24 augustus 2015 @ 21:55:10
