Kapellekensbaan | 102 t/m 188
LouisPaul Boon
Wat ik vooraf niet verwacht had van De Kappelekensbaan is de nadruk op sex in het boek. Wat overigens meer komt door het jaar van publicatie — 1953 — dan dat ik Boon niet zou kennen op dit gebied.
Maar anders dan in zijn romans als Eros en de eenzame man of Mieke Maaike’s obscene jeugd gaat het verhaal zeker niet alleen over sex. Verder is de sex, die overigens amper of niet beschreven wordt, al helemaal niet geil. Te vaak gaat het daarbij eerder om macht en machtsmisbruik dan lust. En dat alleen al maakt De Kapellekensbaan aanzienlijk interessanter dan het werk dat met éen hand gelezen moet worden.
Er is toch al iets bijzonders met de roman. De balans tussen de verschillende elementen pakt heel erg goed uit.
Terwijl de zinnen zich soms halve pagina’s uitstrekken, zonder hoofdletters, stoort dat niet.
Terwijl het koor aan critici zich telkens tegen de inhoud van de Ondineke-geschiedenis aanbemoeit, en eigenlijk dat verhaal maar ophouden, stoort dit niet.
Met deze roman is het zoals ik Jonathan Lethem onlangs hoorde zeggen, in het radioprogramma Bookworm. De grote boeken zijn niet groot omdat iemand dat even bepaald heeft. Ze steken echt boven al de andere uit in kwaliteit.
[ volg al mijn gedachten over De Kapellekensbaan | Zomer te Ter-Muren hier ]
[x]#9855 fan zondag 26 februari 2012 @ 10:49:45
