500 fictieboeken. Toch nog
Boeklog is een database, die bezoekers desgevraagd webpagina’s voorzet met een selectie uit de opgeslagen informatie. En hoewel databases doorgaans heel nuttig zijn, doen ze ook weleens iets onbedoeld. Zoals het tellen en bijhouden, van lijstjes en categorieën.
Dus leert de database onder boeklog me dat ik inmiddels haast vijfhonderd fictiewerken heb gelezen, sinds 1 januari 2005. Dat komt neer op negentig fictieboeken per jaar. Ofwel: twee van elke zeven boeken die ik lees, bevatten bedachte verhaaltjes.
Dit aantal valt me nog erg mee. Vooral omdat ik voor mijn gevoel bijvoorbeeld nauwelijks romans uitlees — of zeker in heel veel meer begin dan uitgelezen worden; zodat ik er op boeklog nooit iets over meld.
Nu ja, op boeklog tellen de stripverhalen en de detectiefjes mee onder het kopje fictie.
En het is zeker niet zo dat ik met tegenzin verzinsels consumeer. Mijn smaak heeft zich alleen al een tijd verleden verlegd van de roman naar het korte verhaal. Omdat verhalen nog altijd wel de kracht hebben om me tot een alles buitensluitend lezen te dwingen.
Romans tonen zich vrijwel steeds toch boeken waar iets niet aan deugt. Is het de toon niet, dan de intentie wel, of de pretentie, en daarmee al gauw de saaiheid, en de kleinheid van het uiteindelijke verhaal.
Zijn er ook nog altijd romanschrijvers die mij voor onnozel houden, en daardoor ergernis oproepen.
Tegelijk schijnt de roman nog altijd het enige boek te zijn dat er toe doet, bij sommigen. Eén van de grote commerciële boekenprijzen in Nederland heeft zijn reglement nu zelfs zo veranderd dat jury’s voortaan alleen nog romans mogen bekronen.
Tegelijk hebben trendwatchers het de hele tijd over de dood van de lange tekst. Omdat internet ons africht om het korte te waarderen — waardoor er nu ook de mythe is dat niemand meer de concentratie kan opbrengen om romans te lezen; met al hun verwikkelingen.
Ik vind beide standpunten veel te extreem, en daarmee niet zo heel vruchtbaar om over na te denken.
Al denk ik wel dat het probleem van de roman blijft dat die nooit in éen geut geschreven kan worden. Dat, anders als bij een kortverhaal, auteurs in heel verschillende gemoedstoestanden aan zo’n boek werken — er zelfs vaak jaren mee bezig kunnen zijn.
En juist daarom denk ik ook dat er nog heel sterke romans geschreven kunnen worden, zodra schrijvers weer oog krijgen voor de mechanismen die een boek laten werken. Maar dat al eist bijvoorbeeld al een herwaardering voor het verhaal, en de kracht van het vertellen. En daarvoor is de status van de academische roman hier nog altijd te hoog.
[x]#7639 fan donderdag 22 juli 2010 @ 22:08:23
