Zij en ik | zwagermannen

zij:	Wat heb je precies tegen Joost Zwagerman?
ik:	Niets. Behalve dan dat hij alom aanwezig is, en ik niet zo goed begrijp waarom.
zij:	Ja, dat was me duidelijk. Maar wat ergert je dan zo?
ik:	Hij ergert me niet.
zij:	Ik heb op ‘zwagerman‘ gezocht op je weblog, en dan vind ik alleen maar citaten om hem af te kraken.
ik:	Citaten van anderen, dan toch meestal.
zij:	Met een nogal wellustig genoegen door jou gesignaleerd.
ik:	Goed. Het is misschien een beetje onzinnig om Zwagerman eruit te pikken. Er zijn maar heel weinigen in Nederland die iets kunnen, daarvoor heb ik nu toch echt genoeg van over de grens gezien…
zij:	…Maar…
ik:	Zwagerman werkt een beetje op mij, als je vroeger op school kon hebben. Hij komt op me over als het brave jongetje dat altijd zo leuk de leraren kon slijmen, waardoor hij mij altijd tot voorbeeld gesteld werd. Hoewel dit eerder door zijn gedrag dan om zijn prestaties was. Terwijl gedaan wordt of dit andersom is.
zij:	Okay, dat begrijp ik. Maar is het niet ook zo dat je soms de persoon van de kunstenaar, of de wetenschapper, los moet zien van zijn werk?
ik:	Ik beoordeel hem op zijn werk. En misschien zegt het wel meer over het Nederlandse cultuurlandschap dan over Zwagerman dat hij daarin nog zo positief opvalt.
zij:	Wie zijn de leraren trouwens in die vergelijking van jou?
ik:	De aandachtgevers, de politiek correcte gemeente die bepaalt hoe wij denken moeten. En tja, wie zijn dat?