Bloed & spelen
click image to play. 1.35 minutes
De Pruus pakte gisteravond nog maar eens uit, in de morele kruistocht tegen doping. De ARD bracht het eerste deel van een tweeluik over doping in de sport, en focuste daarbij nogal op de situatie in de VS. Dat was in zekere zin opvallend, omdat ook werd ingegaan op zaken die al speelden toen Oost-Duitsland het nog een staatseer achtte zijn sporters zo goed mogelijk te prepareren. Of deze het daar nu mee eens waren of niet.
Aan ‘Vergangenheitsbewältigung’ werd niet gedaan, de vinger werd liever naar buitenlanders gewezen. Dat is ook wel zo makkelijk. Maar wat is er eigenlijk met al die Oost-Duitse dopingcoaches, en hun kennis, gebeurt?
Enfin, interessant was dan wel dat het gerucht bevestigd werd dat Ben Johnson indertijd bij de Spelen in Seoul geofferd is, als dopinggebruiker. Ook onder de Amerikaanse winnaars zijn er toen minstens drie betrapt op gebruik van verboden stimulerende middelen. Maar dat werd verzwegen, de officials hadden geen belang bij een nog grotere rel. En namen werden natuurlijk niet genoemd, er mochten eens rechtszaken volgen.
Net zo gingen vijf positief geteste Amerikaanse atleten gewoon naar de Spelen van Barcelona in 1992.
Opvallend vind ik steeds in discussies over doping is hoe de morele verontwaardiging alles verkleurt. Dat maakt de argumenten van de dopinghaters nogal een-dimensionaal. Terwijl ik juist graag wil weten wat er precies speelt. Propaganda interesseert me niet, inhoudelijk althans.
In de documentaire gisteravond kwam bijvoorbeeld Kelli White aan het woord. Een spijtoptante die haar wereldtitels op de sprint teruggaf, omdat ze doping gebruikt had. Tegelijk beweerde deze atlete dat ze door de dope in een maand hup 40 pond aan spieren erbij had gewonnen. Moet ik dat werkelijk geloven?
Nee, het valt me op hoe veel aandacht er steeds is voor atleten die doping gebruiken. Waarbij dan altijd het oordeel wordt uitgesproken: oe, bah, slecht. Terwijl de systeemfouten die oneerlijkheid in de sport bevorderen nauwelijks aandacht krijgen. Zoals die officials die liever geen schandalen hebben, zoals de fabrikanten van stimulantia die designerdrugs maken.
Zolang er mensen, bedrijven, of staten eer kunnen behalen aan de prestaties van sporters zal er oneerlijkheid zijn. Doping is daar maar éen facetje in. Maar waarom vindt iedereen het toch zo interessant vooral die sporters te veroordelen?
[x]#2958 fan donderdag 9 augustus 2007 @ 13:18:36
