Consument vindt boeken te duur | 2
Elders op ’t internet deed ik mee aan een discussie over de ideale lengte van een boek. Ik zou u daar normaal niet mee vermoeien — ook al omdat een link geven niet kan — maar de daar opgeworpen bezwaren raken nogal aan waar ik hier de afgelopen weken over schreef.
De meeste boeken die nu worden uitgegeven zijn te dik, luidde de stelling. Zo was een ergernis over nogal wat non-fictie dat zo’n boek vaak niet meer is dan een uitgewerkt tijdschriftartikel.
Daarop schreef ik dat het soms nodig is om eerst een boek te schrijven, om dat tijdschriftartikel te kunnen maken. Schrijven vanuit een overzicht gaat nu eenmaal makkelijker dan schrijven vanuit chaos en een paar ideeën.
Daarnaast pestte ik de klagers er wat mee dat zij de ideale klanten waren voor de Reader’s Digest, ondanks hun elitairisme. Waardoor toch ook iets meer besef rijpte over het parasitaire uitgangspunt van die uitgeverij. Alsof ik ineens achter de glinsterende etalage van een juwelier zwart de dodelijke slavenarbeid van de goudwinning zag, en het pijnlijk korte leven van de parelduikers.
Enfin. Ik wil hier alleen nogmaals benadrukken dat het raar is dat boekverkopers laatst wel informeerden naar hoe de prijs van boeken wordt ervaren, maar niet naar of er tevredenheid is over de inhoud.
En nee, ik weet niet of het mogelijk is om wetten op te leggen aan de lengte die een boek moet hebben. Hoe veel behartigenswaardige woorden een Michael Allen daar ook aan heeft gewijd.
Eenhapscrackers als de boekenweekgeschenken in Nederland zijn meestal veel te lang. Terwijl korte boeken ook heel makkelijk tot de rijkste kunnen behoren die ik ken. Ik verwijs alleen maar naar een lievelingsboek als Het boek der omhelzingen, of een Nederlands voorbeeld als Ik ben er voor niemand.
Ook heb ik het merkwaardige effect zien optreden dat ik de korte verhalen van sommige schrijvers anders moet benaderen, om er ten volle van te kunnen genieten. Alice Munro stopt zo veel mensenleven in éen verhaal, dat ik elk daarvan vaak beter kan lezen alsof het losse romans zijn.
Hetzelfde treedt op bij het lezen van John O’Hara, die veel verhalen schreef die vooral uit dialoog bestonden. Dit genre is totaal uitgestorven, overgenomen door de soaps en het andere drama op TV. Misschien is het daarom dat ik zijn verhalen niet kan lezen als verhalen. Pas toen ik accepteerde dat elk daarvan een losstaande roman is, gaven ze mij hun waarde vrij.
Nee, er is veel meer te zeggen over de lengte van boeken dan de simpele constatering dat de meeste te dik zijn.
Wat mij betreft, geldt paradoxaal genoeg dat een boek de goede lengte heeft, als het te kort voelt. Als ik meer wil, van de auteur.
[x]#2722 fan vrijdag 4 mei 2007 @ 16:13:14
woordenaar op 4 mei 2007 @ 20:32:49
Bij je eerdere stukje over de prijs van boeken moest ik er ook al aan denken. Olle Tornij. Een bijfiguur uit Het Schervengericht. Uit de Movo Tapes ook trouwens. Boekhandelaar. Maar kritisch. Niet meer dan dan tien door hem zelf goedgekeurde titels staan er in zijn winkel. Wekelijks bezoekt hij de uitgeverijen om daar een donderpreek tegen overproductie te houden. “Vooral de ‘Hoeksen’, van Uitgeverij Hoek Keizersgracht/Spiegelstraat BV, moest het bij hem ontgelden, met hun kerstboom aan imprints.”
Ondanks de dik 1000 pagina’s een opvallend slank, compact verhaal trouwens, Het Schervengericht. Zeker niet te dik.