[…] Want, dat is het aardige aan dit boek. Kuper schuwt de onbewijsbare stelling niet, en zet alleen daarom al tot nadenken. Voor hem wordt veel van het Nederlandse karakter bijvoorbeeld verklaard door de grote gemiddelde lengte hier, en de onbewuste zelfgenoegzaamheid die daar het gevolg van is.
Ik vind het alleen al prettig hoe zo’n idee die merkwaardige discussie over de ‘Nederlandse identiteit’ verheldert. […]
Phase three: England lose to a former wartime enemy.
In five of their last seven World Cups, they went out against either Germany or Argentina. The matches fit seamlessly into the British tabloid view of history, except for the outcome. England’s defeats to Germany, because of their grandiose yet repetitious character, are tragicomic.
Simon Kuper, on June 22th, ‘England’s elimination ritual’
Toen het wereldkampioenschap voetbal nog beginnen moest, waarschuwde Simon Kuper in een column voor al te overspannen verwachtingen over dat toernooi. De meeste teams hebben te goed leren verdedigen. En te veel ploegen leggen zich er slechts op toe niet te verliezen, in plaats van allereerst te pogen om eens te winnen.
En, het moet gezegd, veel was er niet te genieten aan voetbal. Het meest geprezen team blonk vooral uit door snelle tegenaanvallen; maar toen Duitsland voor de verandering niet snel op voorsprong kwam, bleek hun tactiek niet te werken om de tegenstander te laten komen, en dan te profiteren van de ruimte.
Ook de Tour de France is allang bezweken onder zijn eigen belangrijkheid. Ik kijk het hele jaar door naar wielrennen op televisie, en kan van de meeste wedstrijden genieten. Maar bij de Ronde van Frankrijk is het altoos weer lijden. Zeker in de eerste week. Dit jaar was er voor de verandering eens een etappe die iets bracht, maar dit kwam eerder omdat zo veel toppers lek reden op de kinderkopjes, dan door de onderlinge strijd.
En ondertussen blijven de media mij elke dag vertellen dat er geen grotere en belangrijker wielerwedstrijd bestaat als de Tour de France. Ook de media willen in de eerste plaats niet verliezen, geen éen zal het wagen eigen initiatief te nemen.
During the war Hergé mastered storytelling and drawing, created the undying characters Captain Haddock and Professor Calculus, and worked through the tale of his own bastard descent. He did all this in a collaborationist newspaper.
Simon Kuper, ‘Tintin and the war’
[…] Kuper koppelt in zijn FT-artikel de Belgische bezetting aan de aard van de avonturen die Kuifje meemaakte. Die kon niet meer op avontuur in nabije landen, om zo onderhuids kritiek te leveren op wat daar plaatsvond — wat in eerdere albums wel gebeurde — dus moesten de verhalen wel in de buurt spelen. Als Kuifje er wel op uittrok, was dat in de oorlogsjaren naar zoiets onbestemds als ‘de zee’. […]
perhaps the most infantilising thing about journalism is our sense that we don’t do things. We just stand on the sidelines beside the academics and carp. The people who do things – politicians, business executives, etcetera – often deride us as the “chattering classes”. (Academics, of course, live in “ivory towers”.) We in turn deride the people who do things. To read the London Review of Books, in particular, is to plunge into a world where politicians are fantastically dense and the writers would fix everything if only anyone would listen.
Simon Kuper, ‘Why I’m happy to be a parasite’
[…] die ellende begint al weken van tevoren. Dus krijg ik er wel mee te maken. Terwijl ik de overspannen verwachtingen over het Nederlands elftal immer gênant vind, zo niet obsceen.
Daarom is het goed dat er boeken uitkomen die iets aan ratio zetten tegenover al die opgeklopte en gefakete voetballiefde. […]
Zelfs de grootste voetbalclub in de wereld heeft een relatief kleine omzet. In een beetje kiene buurtsupermarkt gaat al meer geld om, zo schreef Simon Kuper, toen hij eens wat cijfers over sport op een rij zette.
Zo bezien is het met wielrennen helemaal klein bier. Wat een sponsor daar in stopt, klinkt misschien als veel geld voor een privé-persoon, maar is dat zeker niet voor een multinationale onderneming.
Daarbij geldt ook nog dat de ploegen in de wielersport automatisch de de naam aannemen van hun sponsor — anders dan voetbalclubs. En dat wielerwedstrijden uren lang rechtstreeks op de TV worden uitgezonden.
Er is nauwelijks een goedkopere manier te vinden om gratis televisiereclame voor een bedrijf te krijgen dan door een succesvolle wielerploeg te steunen.
Punt wordt dan wel hoe zo’n team successen kan oogsten.
Het wielrennen is bijvoorbeeld een professionele sport; waarin wedstrijden weleens verkocht worden.
Het wielrennen is ook een nogal zware sport — omdat de belangrijkste wedstrijd drie weken en twee dagen duurt. Bovendien wint geen coureur in zijn eentje. Een wielerploeg functioneert pas als die als een team opereert.
Bij succesvolle teams zal de verzorging daarom optimaal zijn.
En in het wielrennen is het dan niet vreemd dat dopinggebruik daar dan bij hoort. Iedereen die daar na 1998 nog verbaasd over doet, is dom of hypocriet.
De grote vraag bij alle rumoer deze weken blijft wat mij betreft: waarom precies is dopinggebruik slecht? Als het tamelijk willekeurig is wat er aan stoffen verboden wordt? Als het om professionele en volwassen sportlieden gaat?
Het standaardargument is dan dat doping bij de profs betekent dat dan ook de jongeren al verboden stoffen gaan gebruiken om hogerop te komen. Wat natuurlijk niet moet. Maar dit gaat wat mij betreft niet op. Welke jongere kan tienduizenden euro’s per jaar uitgeven aan drugs?
Een zinnig argument is wel wat Greg LeMond onlangs aanvoerde. Dat sporters zo dom zijn, en zo gretig om goedkoop beter te worden dat ze alles willen gebruiken — zelfs medicijnen die nog niet eens gekeurd zijn voor gebruik.
Maar ik heb verder nog nooit iemand horen verklaren dat doping bestreden moet worden om mensen tegen zichzelf in bescherming te nemen. Altijd gaat het erom dat doping de sport oneerlijk maakt. Terwijl sport nu net per definitie oneerlijk is.
Bovendien rijden wielrenners ook altijd zo hard als kan een berg af. En dat vindt iedereen mooi. Terwijl dat pas echt spelen met levens is.
Now that we can watch six live matches every weekend, the secret is out: most football is boring.
Simon Kuper, ‘Why I’ve fallen out of love with football’
Boeklog on Simon Kuper [and on football]
“Major Memory for Microblogs”*, a recent article in the academic journal Memory & Cognition, found that people were much better at remembering casual writing like Facebook posts or forum comments than lines from books or journalism. One possible reason: “The relatively unfiltered and spontaneous production of one person’s mind is just the sort of thing that is readily stored in another’s mind.” That’s probably why Twitter, Facebook and reality TV are successful.
Simon Kuper, ‘How social media improved writing’
Bliuw op ’e hichte fan eamelje.net, troch in abonnemint op ’e RSS feeds.
© 2001–2019 eamelje.net. Alle rjochten foarbehâlden. Lês fral ek boeklog
Design primarily based on work by 
