Er even van afgezien dat Doctorow niet altijd even geloofwaardige personages beschrijft, vind ik zijn boeken erg prettig.
Iets is er aan het telkens beschrijven van nieuwe technologieën, zoals in de hele roman gebeurt, dat snel het opgewonden jongetje in mij oproept. Cory Doctorow buit het gegeven handig uit dat hij als schrijver zijn vindingen slechts hoeft te bedenken, en niet ook echt hoeft te maken.
Sommige vondsten zijn weliswaar triviaal, en kleuren enkel een losse scène — vanzelfsprekend zijn onze MP3-spelers en telefoons straks niet meer dan losse oordopjes. Al lijkt me ook mogelijk dat ze ooit bijvoorbeeld de alternatieve vulling van een kies worden.
Andere vondsten gaan zelfs het hele boek mee.
Zo is er de ontwikkeling in de biomedische wetenschap dat obesitas kan worden afgeschaft. Sterker nog, het metabolisme van dikke mensen kan zo worden afgesteld dat ze hun eetverslaving lustig kunnen blijven botvieren, en dan toch niet aankomen.
Jammer alleen wel dat deze ‘fatkins’ allemaal op elkaar lijken, door de verdere cosmetische ingrepen aan hun lijf, en de gladde ‘schoonheid’ daar van als gevolg .
Het tweede deel van de roman bracht wel een pas op de plaats. De rage van ‘New Work’ is uitgewoed na het failliet van de grootste sponsor, Kodacell. Zelfs de twee grote uitvinders uit deel éen spelen niet meer met technologie maar zijn in het amusement gestapt. Ze exploiteren een avonturenhal in een verlaten Walmart, die aanvankelijk een reis biedt door een recent verleden van overdreven luxe-producten en technische onzin.
Bezoekers kunnen de uitstallingen aanvullen met eigen zaken. En doordat iedereen de getoonde opstellingen kan ‘plussen’ of ‘minnen’ verandert het avontuur van dag tot dag.
Dit concept heeft succes, en krijgt alom in de VS navolging. En dan komt Disney in geweer, mede omdat de eigen attractieparken onrendabel worden.
[ lees al mijn gedachten over Makers hier ]
