De komende weken, zo niet maanden, besteedt boeklog aandacht aan de Lucky Luke-strips die geschreven werden door René Goscinny — die wellicht nog beter bekend is van de Asterix-strips.
Afhankelijk van de bron gaat het daarbij om zeker dertig albums, al kunnen dat er ook 39 worden, uiteindelijk. Maar wellicht ben ik na tien al uitgelezen. Of is er niets nieuws meer te schrijven over de boeken. Lucky Luke was geen jeugdheld van mij.
De tweede oogst van drie Lucky Luke-albums liet me hardop nadenken over de eigenschappen van series. Die voor de makers grote voordelen hebben, maar voor het publiek juist lang niet altijd. Zij kunnen bijvoorbeeld een hekel kregen aan bepaalde vaste personages of telkens terugkerende patronen.
Mijn hekel aan de hond Rataplan is overigens minder, nu ik hem Rantanplan noem, zoals de Fransen; wat een duidelijker verwijzing is naar de wonderhond Rin Tin Tin; die geparodieerd wordt.
Tenslotte een antwoord op vraag waarom er zoveel begrafenisondernemers in de strips voorkomen — en waarom geeneen op de ander lijkt.
Er zullen weinig scenaristen zo productief zijn geweest als René Goscinny was in de eerste helft van de jaren zestig. Punt wordt dan wel dat zo’n veel gevraagd auteur iets moet verzinnen dat het leven makkelijker maakt voor hem.
Goscinny begon al vroeg aan het recyclen van ideeën, nadat hij eindelijk als volwaardig auteur van Lucky Luke was erkend op de boeken. Deze trucs vallen onbarmhartig op bij het op tempo lezen van de boeken. Terwijl ze bij het schrijven misschien niet eens doelbewust werden toegepast.
Werden de albums daar minder van? Dat niet eens per se. De grootste verrassing is alleen weg bij het lezen — waardoor een album dat je nooit eerder zag toch vertrouwd is alsof het al eeuwen tot je culturele bagage hoorde.
[…] Naast de teksten voor Asterix schreef René Goscinny [1926 — 1977] begin jaren zestig ook de scenario’s voor de stripreeksen Lucky Luke, Grootvizier Iznogoedh, en de verhaaltjes over de kleine Nicolas/Nicolaas. Tezelfdertijd was hij redacteur en later zelfs hoofdredacteur van het stripblad Pilote.
Veel van wat hij toen maakte is zonder meer briljant. En dat nog altijd.
Maar het zal ook duidelijk zijn dat niet alles altijd lukte.
Dat is overigens geen verwijt. Mij interesseert in deze reeks allereerst welke trucs Goscinny toepaste om zichzelf het leven makkelijker te maken. […]
Voor zover ik het kan beoordelen, schreef René Goscinny de beste Lucky Luke-strips eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Daar kan bij meegespeeld hebben dat hij de verhalen toen in zijn eigen blad kon publiceren. Pilote. En geen inmenging van anderen meer hoefde te dulden.
Voordien werd Lucky Luke in het stripblad Spirou/Robbedoes gepubliceerd — en kwamen de stripalbums uit bij uitgeverij Dupuis.
Pilote had niet zo’n rechtstreeks distributiekanaal op de Nederlandse markt. Vandaar dat de enkele Lucky Luke-albums in mijn bezit allemaal een andere uitgever hebben.
Mij verwarde dat als jongetje. Ik begreep niet hoe het kon dat er nog een heel andere en rijke reeks albums met Lucky Luke bestond, naast de paar titels die genoemd werden op de achterkant van de mijne.
Halverwege was ik, zo leek het, van mijn zomerprojectje om alle Lucky Luke-albums te lezen die door René Goscinny geschreven zijn.
Bezig in de beste boeken die hij ooit maakte bovendien.
En toch maakte alle humor in de strips me eerder melancholisch deze week. Ik moest terugdenken aan mijn kennismaking met Shakespeare; waar ik toen niets van begreep. En ook het stripalbum over een circus kwam niet van de vloek los dat circussen me gewoon te treurig zijn.
Bliuw op ’e hichte fan eamelje.net, troch in abonnemint op ’e RSS feeds.
© 2001–2019 eamelje.net. Alle rjochten foarbehâlden. Lês fral ek boeklog
Design primarily based on work by 
