De mens in opstand | 7 – 89
Albert Camus
Onmogelijk taaie kost, de eerste tientallen bladzijden van dit boek. Kan er nog een filosoof aan het woord zijn die ik wel vertrouw. Alleen hanteert zelfs Albert Camus precies dezelfde werkwijze als al die andere filosofen, door vanaf ijle hoogten zijn waarheden over de werkelijkheid te projecteren.
Een boek wordt ook erg lang als je aan het eind van bijna iedere paragraaf al niet meer weet waar die nu eigenlijk over ging.
De tekst werd iets begrijpelijker in het lange hoofdstuk ‘De metafysische opstand’ — mede omdat Camus daar over enkele collegaschrijvers uit het verleden kan vertellen hoe het met hun wrevel zat. Niet helemaal is me duidelijk alleen waarom nu net deze auteurs werden gekozen.
Nietzsche, akkoord. Het helemaal doordenken van dogma’s bij hem, en het nihilisme daarvan het gevolg, verdient zeker een plaats in zo’n opsomming. Alleen waren er ook al nihilistische tendensen bij zoveel auteurs voor hem.
Lautréamont daarentegen? Of Rimbaud?
Korte tussenbalans na de eerste van drie leesweken luidt derhalve: ik moet helder en uitgerust zijn wil er überhaupt iets van de tekst tot me doordringen. Maar gelukkig lijkt Camus een auteur te zijn die zijn betoog sterker denkt te maken met telkens schijnbaar wat toevallig gekozen bewijzen. Zijn gedachten zijn kleiner dan ze in dit boek aan ruimte lijken in te nemen.
[ ziet al mijn gedachten bij De mens in opstand van Camus hier ]
[x]#13924 fan donderdag 29 maart 2018 @ 11:44:50
