A Visit From the Goon Squad | chapters 1,2,3
Jennifer Egan
Laatst las ik iets over de geschiedenis van het lezen, dat me verklaarde waarom romans van pakweg voor 1919 zo onleesbaar zijn voor mij. Daar staat namelijk nogal wat tekst in die niet allemaal essentieel is. De omhaal van woorden wordt me daarin meestal te groot.
Zulke boeken waren alleen niet geschreven om stil gelezen te worden — zoals mijn gewoonte is. Integendeel, toendertijd was het normaal om elkaar voor te lezen. Juist fictieboeken waren daarbij geliefd. Een sociale functie die de TV inmiddels heeft overgenomen. En wie voor het oor schrijft, doet dat anders dan iemand die zich allereerst op het oog richt van zijn of haar stillezende publiek.
De eerste paar hoofdstukken van Jennifer Egan’s roman A Visit From the Goon Squad leken door deze nieuwe kennis ineens veel meer op scripts voor audioboeken dan op verhalen zoals ik die prettig vind. Waarin ik dan nog iets kan toevoegen aan wat de auteur beschrijft. Egan heeft juist erg veel woorden nodig, helaas, om nog niet heel veel bijzonders te zeggen.
Goon Squad bleek in de eerste drie hoofdstukken een soort estafetteroman te zijn. Het belangrijkste personage uit het ene hoofdstuk is in het volgende ineens een bijfiguur.
Het minst irriteerde me daarbij hoofdstuk 3, misschien omdat dit ineens in de eerste persoon verteld wordt, en het zich jaren eerder afspeelt, in 1979. Dan zijn er ineens minder woorden nodig om toch door te laten schemeren dat de hoofdpersoon van die vertelling, de jonge vrouw Rhea, onzeker is door de wel heel grote stappen die ze ineens maakt richting volwassenheid.
[ lees al mijn gedachten over A Visit From the Goon Squad here ]
[x]#13608 fan vrijdag 5 januari 2018 @ 00:00:00
