De perfecte boekrecensie
- Om een perfecte recensie te kunnen schrijven, moet een boek minstens twee keer worden gelezen. En die tweede keer dan het liefst jaren later, zodat de eventuele opwinding rond de publicatie allang vergeten is. En ook zodat goed zichtbaar wordt welke vervelend modieuze trekjes het boek heeft;
- De perfecte recensie zal daarom nooit in een krant of tijdschrift kunnen verschijnen, omdat de literatuurpagina’s in zulke periodieken om de waan van de dag gaan; en alleen signaleren wat er net uit is;
- Daardoor blijven er weinig kansen over dat de perfecte boekbespreking ooit geschreven wordt. Slechts literatuurwetenschappers gunnen zich de tijd om boeken vanaf enige afstand te bekijken. Maar de meeste academici kunnen dan weer niet schrijven, omdat zij zich slechts tot hun vakbroeders en -zusters richten. Bovendien beperken zij zich tot het bestuderen van fictie en poëzie;
- De kans nog eens een perfecte boekbespreking tegen te komen, is daarom het grootst in het boek van andere schrijvers; als deze zich bezighouden met wat hen zoal beïnvloed heeft;
- Sterk onderhevig aan toeval dus;
- En nu kan ik ijdel doen, en zeggen dat mijn boeklog toch vaak over een tweede kennismaking gaat met een boek. Dat de zo gewenste afstand er vaak is. Maar de perfecte boekbespreking bestaat uit meer dan alleen een oordeel;
- Voor het schrijven van recensies is deels wel een standaardrecept te geven, als houvast. John Updike deed dat bijvoorbeeld. En zo zijn er wel meer recensenten geweest. Alleen is er dan ook nog het eigene dat de bespreker moet inbrengen, aan toon en stijl. En kwaliteit. Tegen mijn weblog spreekt dan bijvoorbeeld dat ik het schrijven voor boeklog oneindig veel lichter opvat dan het schrijven in opdracht. Dat was ooit nuttig, maar heeft me in 2012 gedwongen tot een halfslachtig reces; om eens te wegen wat ik nu eigenlijk wil.
[x]#9860 fan maandag 27 februari 2012 @ 11:17:21
