it is dochs oars, sûnt 2001

Overwegingen | 0905

Jurryt van Vooren pleit op Sportgeschiedenis.nl om De Olympische Spelen van 1928 op te nemen in de historische canon van Amsterdam;
Dit dan vooral om de grote waarde van deze Spelen voor de vrouwenemancipatie wereldwijd;
Ze mochten voor de eerste keer meedoen;

Nu mochten vrouwen vanaf toen weliswaar meedoen, maar al te grote wensen moesten ze daarbij de eerste tijd niet hebben;
Nog in 1948 mocht Fanny Blankers-Koen bijvoorbeeld niet aan het hoogspringen of verspringen meedoen — hoewel ze op die nummers wereldrecordhouder was;
Haar deelname werd tot drie individuele nummers beperkt;

De Spelen van 1928 dan weer kwamen met een ander merkwaardige vorm van paternalisme;
Vrouwen mochten, tegen de zin van veel officials — en helemaal van groeperingen buiten de sport — de 800 meter lopen. Als langste afstand. Nu vrouwen gewoon de marathon lopen en Iron man-triathlons doen, een tamelijk onvoorstelbare beperking;
Maar toentertijd wisten zelfs medici zeker dat zo’n vreselijke inspanning niets dan problemen zou opleveren. De vrouwen zouden er bijvoorbeeld onvruchtbaar van worden;

Ergens heb ik bulletins met de echte bewoordingen, maar natuurlijk kan ik die nu nergens vinden. Ze zijn trouwens onnozeler dan ik het verzinnen kan;

Helaas kregen alle kritikasters naderhand hun zin. De vrouwen die aan de 800 meter hadden deelgenomen, zweetten. De lieve lach was van hun gezicht verdwenen, want ze grimasten. En eenmaal over de finish storten vier van de deelneemsters zelfs ter aarde;
Prompt werd alle hardlopen verder dan de 200 meter sprint tot 1960 van het Olympische programma verbannen;

Van de zomer zag ik trouwens voor het eerst beelden van deze ene 800 meter, die de vrouwenemancipatie in de sport voor decennia zou bevriezen. En de ARD zond die waarschijnlijk alleen maar uit omdat een Duitse won;

Het lijkt een volstrekt gewone 800-meter wedstrijd — hoogstens lopen de dames iets te snel, omdat het aantal beeldjes dat de camera toen per seconde opnam, afwijkt van de technologie nu;
En wat de wedstrijd zo berucht maakte, wordt niet getoond;

Nu heb ik heel wat aan te merken op geschiedeniscanons, en de elementen waaruit die bestaan;
Dat komt omdat die canons nogal opgetuigde kerstbomen lijken, met knipperende lichtjes, glimmende ballen, engelenhaar, en een piek, waartegen alle sparrengroen wegvalt;
Terwijl geschiedenis voor mij gaat over de vraag wat ooit normaal was, en waarom dan wel — en dit uitgangspunt maakt het uitzonderlijke en zogenaamd glorierijke vaak meteen al een stuk dubieuzer;

Toch ben ik het met Jurryt van Vooren eens — tot mijn eigen verbazing. Het is nuttig de waarde van de Spelen in Amsterdam te blijven memoreren. Niet alleen voor die vrouwenemancipatie, maar ook zoals Van Vooren meldt, voor de ontwikkeling van de topsport in Nederland;

[x]#4022 fan vrijdag 5 september 2008 @ 18:27:10