Menselijk, al te menselijk
Het blijft merkwaardig, die neiging om onder invloed van de TV-journaals politiek zo persoonlijk te maken. Beleidskeuzes worden opgehangen aan bewindspersonen. Niet de Nederlandse overheid voert een op vele punten onhandig immigratiebeleid, in een tamelijk onmogelijke poging alles te willen reguleren. Nee, Verdonk deugt niet.
En zo verder.
Tegelijkertijd wordt zo’n politicus door die tendens ontmenselijkt. Normale zwakheden zijn hem of haar vreemd. Als er al eens zo iemand huilt, is dat het nieuws. Niet waarom die tranen werden geplengd.
Mede daarom krijgt het publiek nauwelijks iets te horen over de mens achter de bewindspersoon. Hoe Lubbers viespeukte in zijn tijd aan het Binnenhof, of hoe het zit met de bijzit van Job Cohen; meer dan roddels zijn dat nooit.
Tenzij zo iemand daar zelf over begint. Dan gaat het deksel van de beerput, en heeft iedereen het altijd al geweten.
Alleen daarom is al aardig om te lezen wat de Britse parlementair journalist Nick Robinson wist over het drankprobleem van politicus Charles Kennedy.
Ondertussen lijkt Kennedy te worden uitgekotst door zijn eigen partij: de Liberal Democrats; ofwel de derde partij in dat tweepartijen-stelsel die de politiek in het Verenigd Koninkrijk zo veel boeiender maakt dan alle gecompromis en geregel hier.
[x]#1627 fan vrijdag 6 januari 2006 @ 20:42:06
Gelkinghe op 7 januari 2006 @ 01:09:05
De politiek in de VK mag dan veel meer boeien, de politici worden er ook veel harder afgerekend op hun al te menselijke faux pas ‘achter de schermen’. Van Ad Melkerts’ voorkeur hoorden we pas na zijn politieke verscheiden. En hij is toch goed terecht gekomen, Ad. Dat zie ik met een Britse politicus nog niet zo gauw gebeuren.