[…] Dit maakte dat Krugman op een gegeven moment zeker wist wat de media zouden schrijven als de regering Bush zou beweren dat de aarde plat is.
Shape of the Earth: Views Differ
Nogal wat journalisten waren woedend om deze aantijging.[…]
Rory O’Connor: In your book, you talk about the media’s use of “storylines” and what you’ve called the “Rambofication of history.”
Paul Krugman: Yes, I’m rather proud of the term “Rambofication.” In the years immediately following Vietnam, all of this stuff that now seems so much a part of the story — that we lost the war because we were stabbed in the back, that the “weak” politicians, the Democrats, can’t be trusted on national security — wasn’t very much out there. I actually went back and looked at a lot of polling and what people had to say at the time. In 1977, people still remembered what Vietnam had actually been like, and why we needed to get the heck out of there.
It wasn’t really until the 1980s that the history began to be re-invented.
Overleg over beslissingen wordt tot in het eindeloze gerekt als iedereen die meent verstand te hebben van een deelonderwerp, die opinie ook per se uiten wil. Omdat dit zo veel makkelijker is dan een visie te formuleren over het geheel aan gewenste veranderingen.
Waar de oorzaak ligt van de crisissfeer in de VS? Bretton Woods, 1944? Het loslaten van de goudstandaard door de Amerikanen in 1971? Het gebrek aan controle op wat de Federal Reserve doet — omdat het nu eenmaal een privé-onderneming is?
In elk geval ligt het ditmaal niet aan de regering Bush dat er iets misging, voor de verandering;
Al maakte dit bewind de zaak er niet beter op;
Maar als met een systeem zo veel mis is, maakt het niet heel veel uit wie er president wordt. Begrijpt u, Nederlandse media?
Paul Krugman’s weblog bracht dit college van een uur over de crisis;
Dat duurt wat lang, maar er kwamen wel een paar voor mij opvallende feiten uit naar voren;
Zoals dat de grote handelsbanken elke 24 uur opnieuw een kwart van hun hele bezit moeten herfinancieren, door leningen met een looptijd van een dag;
Het eerste vermoeden op eamelje.net dat de dollar nogal overgewaardeerd is, verscheen in maart 2005;
En dit valt me tegen, ik dacht toch al langer met het onderwerp bezig te zijn;
Boeklog maakte er ook pas in september 2005 uitdrukkelijk melding van, ondanks mijn aandacht voor Krugman eerder;
Nu ja. Lezen, en denken over, is zeker niet hetzelfde als schrijven;
Hoe vaak ik op mijn weblogs ook hardop denkend aantekeningen opschrijf;
Inderhaast;
Enfin, benieuwd wat er maandag weer failliet gaat op Wall Street;
Ook in 2005, besteedde ik aandacht aan de polshoogspringer Rens Blom. Die eenmaal in een natte verwaaide wedstrijd zijn normale niveau haalde, waar de anderen duidelijk faalden, en toen wereldkampioen werd;
Als ik in voorbeschikking en lot zou geloven, kwam hier te staan dat Blom in die ene wedstrijd alle geluk voor de rest van zijn carrière schijnt te hebben opgebruikt;
Het werd nooit meer wat. Dus stopt hij;
Begrafenisblom voor Blom;
Dat de Nobelprijzen vaak een politieke lading hebben, is algemeen bekend. Dat de Nobelprijs voor economie extra dubieus is, zij ook gegeven. Deze prijs wordt gesponsord door een bank, en ieder jaar gegeven aan iemand die het radicaal oneens blijkt te zijn met de vorige winnaar. Economie is dan ook geen wetenschap.
En nu heeft Paul Krugman gewonnen. Ongetwijfeld zal de officiële reden zijn dat hij zulk baanbrekend werk heeft verricht in zijn onderzoek naar valutacrisissen.
Maar wij weten wel beter. Hij was lang de enige criticus van de ramp George W. Bush die in een serieus te nemen periodiek publiceerde; met zijn column in de New York Times.
Maakt niet uit. Ik lees hem graag.
zie ook: Krugman op boeklog
zie ook: Krugman op eamelje.net
Even if this eventually works in the sense that internal devaluation has worked in the Baltics — that is, in the narrow sense that Europe’s troubled economies avoid default and devaluation — it will be an ugly process, leaving much of Europe deeply depressed for years to come. There will be political repercussions too, as the European public sees the continent’s institutions as being — depending on where they sit — either in the business of bailing out deadbeats or acting as agents of heartless bill collectors.
Paul Krugman, ‘The Road to Economic Crisis is Paved With Euros’
economists had good enough intellectual frameworks to have seen the risk of something like the banking and balance sheet crisis that burst upon us in 2008. But they ignored that risk.
My best answer is that they were caught up in the spirit of the times, with its faith in the wisdom of markets and of the financial industry. Nobody could deny the possibility of runs on conventional banks, which have happened so often in history. Few could deny that debt deflation had happened in the past. But to argue, or even to think about, the possibility that the old evils could manifest themselves in new forms would have been to question the whole basis of decades of policy, not to mention the foundations of a very lucrative industry. You don’t have to invoke raw corruption (although there may have been some of that) to see why this was a line of thought few were willing to pursue. And by not pursuing that line of thought, the profession fell down badly on the job.
Yet the profession’s worst failure wasn’t what it failed to see before the crisis. It was what happened after crisis struck.
Paul Krugman, ‘The Profession and the Crisis’
The memory of 9/11 has been irrevocably poisoned; it has become an occasion for shame.
Paul Krugman, The Years of Shame
PLAYBOY: You have written that a country is not a company and that business executives really don’t know how to run an economy. Why do many people, particularly elected leaders, bow down in reverence to whatever a business executive says?
KRUGMAN: My parents had a relative who was fairly wealthy, and people in the family would go to him for advice on their marital troubles, figuring he must be a wise man because he was a shrewd businessman. If you’re rich and successful, people think you must know. But the skills involved in running a business are mostly about holding down costs and taking customers away from other businesses. Knowing how to run a business, even a big business, tells you very little about how to run an economy.
In the years after 1980, and even more so, the years after 2000, the foundations for crisis were laid. The banking system became, de facto, largely unregulated and unsecured. Leverage rose, both fueling and fueled by housing bubbles (and, in Europe, the false confidence fostered by the creation of the euro). The conditions for disaster became ever better; and the disaster came.
Now what? The answer should have been simple, and backed by an overwhelming consensus.
Paul Krugman, ‘Economics in the Crisis’
So what did happen? Keynes offered an answer: it is, in fact, possible for economies to suffer from an overall lack of demand. Other people had said things along these lines, but Keynesian economics put it front and center.
This really was an intellectual revolution; indeed, while I’m generally against scientific pretensions, it amounted to a scientific revolution, something like plate tectonics in geology. Suddenly the seemingly inexplicable — what elevates mountain ranges? what explains periods of economic retrogression? — became comprehensible.
Paul Krugman, ‘The Anti-Scientific Revolution in Macroeconomics’
When you’re covering policy, the usual tools of journalism — cultivating sources, pounding the pavement, pulling out the Rolodex — just won’t cut it. You have to have people who actually understand the policy issues — people who can pound a spreadsheet, or whose Rolodex includes academic experts as well as DC flacks.
Otherwise what you get at best is he-said-she-said reporting — what I mocked many years ago as responding to claims that the earth is flat with the headline “Views differ on shape of planet.”
Paul Krugman, ‘The Washington Post is De-Kleining’
Bliuw op ’e hichte fan eamelje.net, troch in abonnemint op ’e RSS feeds.
© 2001–2019 eamelje.net. Alle rjochten foarbehâlden. Lês fral ek boeklog
Design primarily based on work by 
