Niet op boeklog: Philip Roth
Boeklog roept vaak de reactie op dat mensen me titels ter lezing gaan aanbevelen. Een motivatie wordt daarbij zelden gegeven. En hoewel ik absoluut blij ben met tips over Bulgaarse romans uit de jaren dertig, of andere exotica, zijn er toch ook aanbevelingen bij die wat ergernis oproepen.
Als een schrijversnaam niet voorkomt in de auteursindex van boeklog, betekent dit lang niet altijd dat zo’n naam me onbekend zal zijn1. Sterker nog, het ontbreken van een auteur in mijn leesdagboek kan ook heel goed een oordeel inhouden.
Daarom zal ik toch maar eens iets schrijven over waarom sommige schrijvers me niet zo interesseren. En een verwijzing naar dat reeksje opnemen in de FAQ van boeklog.
De meeste aanbevelingen van lezers heb ik waarschijnlijk gekregen over Philip Roth. Er kleeft namelijk iets aan Roth wat maakt dat velen in hem een groot schrijver zien. Hij kreeg vorige week nog de Booker International prize, dus de opinie dat Roth heel wat kan, leeft bijzonder breed.
En, er zijn in het verleden ook zeker boeken van hem geweest die indruk maakten. Roth’s Patrimonium is éen van de weinig boeken waarin een zoon goed over zijn vader wist te schrijven, en het immer vreemde in die verhouding. Portnoy’s Complaint vond ik ooit erg grappig; in mijn tienertijd. En, bij American Pastoral bleken de bij Roth zo gebruikelijke loftuitingen nu eens wel bijna terecht te zijn.
Hier staan evenwel vele titels van Philip Roth tegenover waarvan slechts een herinnering kleeft aan immense verveling tijdens het lezen. Dan zijn de romans te dik, of te obsessief over iets dat slechts Roth interesseert; namelijk zichzelf.
Eén van de drie juryleden van de Booker International prize stapte ook op toen de andere twee per se Roth wilden bekronen. Zij bekritiseerde zijn monomanie om immer hetzelfde boek te schrijven; en dat inmiddels wel te kennen.
He goes on and on and on about the same subject in almost every single book. It’s as though he’s sitting on your face and you can’t breathe
En aanvankelijk vond ik het jammer dat Carmen Callil niet wat meer zei over wat haar niet boeide aan Roth’s werk. Maar nu ik voor dezelfde taak sta, wordt me duidelijk dat het heel moeilijk is om onverschilligheid te verklaren.
Als het er niet is met een schrijver, is het er niet. En in een wereld met miljoenen andere boeken maakt het zo weinig uit als éen auteur eens wat minder bevalt.
- ja, ik weet dat Roth op boeklog voorkomt, als een van de geïnterviewden uit een bundel [↩]
