De Emancipatie van de Patiënt ii
Kritieken op de gezondheidszorg gaan vaak gepaard met een morele oproep om er grenzen aan te stellen, de ontwikkelingen die overbodig of gevaarlijk worden geacht een halt toe te roepen. In het verleden nam ik een soortgelijke positie in. Ze lijkt me nu onhoudbaar en onwenselijk. Mede naar aanleiding van mijn boek De markt van welzijn en geluk had ik hierover indertijd een felle discussie met Abram de Swaan.
Met een fraai retorisch voorbeeld wees hij indertijd mijn positie af. Zonder de kennis van de orthodontie en de verzekering voor gebitsregulatie, aldus De Swaan, ,,zijn scheve tanden grappig, lelijk, lastig, maar gewoon’’. Wanneer de kennis en de voorzieningen aanwezig zijn, ontstaat er echter een sociale behoefte aan een fatsoenlijk gereguleerd gebit.
Dit simpele voorbeeld laat zien hoe onze behoeften en normen – zowel esthetisch als ethisch – verschuiven door wetenschappelijke en technologische ontwikkelingen. Er zonder meer grenzen aan stellen op grond van de hedendaagse normen, kennis en behoeften, is onmogelijk.
Hans Achterhuis, Wie geneest ons van onze utopische verwachtingen over gezondheid?
[x]#865 fan zaterdag 30 oktober 2004 @ 17:04:20
