Ik lees weleens een boek, maar zelden een boek dat pas verschenen is. Daardoor kan ik dus nooit ergens over mee praten. En dat bevalt me wel. Behalve vorige week dan. Toen ik in een discussie verzeilde over de nieuwste van Richard Dawkins. The Greatest Show on Earth.
Mijn gesprekspartners waren nogal enthousiast over éen metafoor van Dawkins, omdat deze in het boek de domheid van de aanhangers van het ‘intelligent design’ vergelijkt met die van Holocaust-ontkenners. En ik deelde dat enthousiasme niet erg, zelfs al is de evolutietheorie niet af te doen als zo maar een mening.
Nu wordt The Greatest Show on Earth me op het moment al aangeboden voor nog maar € 9, dus aanschaf zal nog weleens volgen. Maar dat Dawkins die Holocaust-metafoor gebruikt, was me bekend zonder het boek te hoeven lezen. Hij deed dit al vele jaren eerder. En hij is er niet eens origineel mee. Ook advocaten van de ACLU en andere burgerrechtenorganisaties in de VS hebben deze vergelijking regelmatig getrokken in zaken die voor de rechter kwamen daar. Dit maakt het meteen begrijpelijker dat dergelijk grof geschut wordt ingezet, gezien de betekenis die alle openbaringen uit de Bijbel nog altijd hebben in het land.
Maar zoals ik al eerder schreef, helaas maakt die attentie voor de Amerikaanse markt, dat Dawkins wat makkelijk naar de roeptoeter grijpt, en drammerig wordt. Daardoor is hij vaak niet zo heel erg leesbaar meer. Terwijl ik hem toch al sinds de jaren tachtig volg, en veel verschuldigd ben.
Eens per jaar een boek van hem lezen, is inmiddels meer dan genoeg. En dan hoeft dat niet eens zijn nieuwste te zijn, gezien de vele overlappingen in Dawkin’s oeuvre, en de grote aandacht voor diens activiteiten in de massamedia. Ik las ditmaal A Devil’s Chaplain, en had daar om verschillende redenen wat gemengde gevoelens bij.
boeklog 24 ix 2009
