Hoofdzaken
Veel strips en karikaturen beelden hun personages af met grotere hoofden dan in werkelijkheid kan. Donald Duck van een echt eendehoofd voorzien, zou ook de mogelijkheden tot expressie een heel stuk verminderen. En meestal storen die scheve verhoudingen niet, behalve dan dat die ogen als soepborden het mij moeilijk maken om onbevangen van de meeste Manga te genieten.
Veel zeldzamer is het als de afgebeelde hoofdjes veel kleiner zijn dan in werkelijkheid. Bij een kunstenaar als Giacometti komt dat voor. En ook de oude Grieken koesterden als schoonheidsideaal proporties die van de werkelijkheid afweken. Zij beelden hun goden op het laatst af met hoofden die een achtste van hun lichaamslengte uitmaakten.
In werkelijkheid is de grootte van het hoofd eerder een zevende van de lichaamslengte, of nog meer.

Bij het herlezen van het Franka-album Kidnap stoorde het mij opnieuw dat de titelheldin zo’n klein hoofdje heeft, ondanks haar gigantische haarbos. Maar bij enig nameten bleek dat de tekenaar Henk Kuypers zich wel degelijk aan een schoonheidsideaal houdt; dat van de oude Grieken, met die achtsten.
Er zit dus wel degelijk regelmaat in de lelijkheid.
Al blijft de vraag nog steeds open, waarom ik dat iets kleinere hoofdje zo veel slechter verteer dan een overdreven grote kop. Is het omdat mensen geprogrammeerd om goed gezichten van elkaar te kunnen onderscheiden? En dat daarom ook willen; het maar slecht hanteren als dat mechanisme wordt bemoeilijkt?
[x]#1031 fan zondag 23 januari 2005 @ 18:03:09
eliane op 24 januari 2005 @ 23:36:21
Het is denk ik voor een groot deel mode. Eind jaren zeventig zag je heel veel kleine hoofdjes in van die mode-illustraties met veel strepen, ik weet zo gauw geen voorbeeld. Ik worstel er zelf ook wel eens mee, maar vooral als ik een bestaand persoon lijkend moet tekenen is het wel heerlijk om gewoon het hoofd wat groter te maken. En door wat met perspectief te spelen kun je het zelfs heel geloofwaardig maken.