In deel 2 van “De sarcofagen van het 6e continent” komt met name de ellenlange bekentenis van de stervende geforceerd over, niet alleen vanwege ’t cliché, maar ook omdat ’t een aaneenschakeling is van gebeurtenissen die op een andere manier zijn verlopen dan Mortimer vanuit zijn perspectief kon vermoeden. Dat zou op zich acceptabel zijn, ware ’t niet dat de stervende geen enkele rol speelt in de vertelde gebeurtenisssen. Het personage is louter aanwezig – zichtbaar in deel 1! – om gade te slaan. Dramatisch interessanter was een confrontatie met prinses Gita geweest.

Wat ook vies tegenvalt is dat Sente weliswaar twéé nieuwe schurken introduceert in plaats van de eeuwige Olrik, maar dat beide booswichten vervolgens kansloos ten onder gaan. “Oeps, er valt een ijspegel naar beneden!” Dat is vooral jammer in ’t geval van de kleurrijke Keizer Asoka, een schurk met gevoel voor theater & motieven die niet inwisselbaar zijn voor die van Olrik. De dood van de slechterik is een uitermate gemakzuchtige oplossing.

(Zie bijv. het einde van de film “Snatch” (2000), waarin een onontwarbare kluwen van tegenstrijdige belangen wordt opgelost met een eenvoudige shoot-out. Doeltreffend, maar teleurstellend.)

Overigens moet worden vermeld dat “Het heiligdom van Gondwana”, de opvolger van “De sarcofagen van het 6e continent”, effectief het derde deel van de vertelling is. Bepaalde verhaalelementen worden hierin verder uitgewerkt. De pseudo-archeologische SF-premisse is echter teleurstellend belachelijk. Zelfs het onderaardse Atlantis is hierbij vergeleken nog geloofwaardig.